Na dworskich gruntach

Małopolskie ratusze

     Ale wygląd ma - palce lizać. Piętrowa bryła, poprzedzona podcieniami i ulokowanym na ich stropie tarasem, przykrytym dachem wspartym na kolumnach, od tyłu zamknięta jest czymś w rodzaju poprzecznej oficyny. Reprezentacyjny charakter budynku zwiastuje z daleka blaszana wieżyczka, zwieńczona półokrągłym hełmem.
     Narol nie miał zbyt wielu okazji, by cieszyć się prawdziwą miejskością. Lokowane na mocy przywileju Zygmunta III Wazy z 1592 roku miasteczko, zwane wówczas Florianowem, przestało niemal zupełnie istnieć pół wieku później. Najpierw zaraza, a potem przemarsz wojsk Bohdana Chmielnickiego, spustoszyły Florianów tak, że w 1560 notowano w nim zaledwie 26 domów i chałup. Osadzie, powstałej na jego zgliszczach, nadano nazwę Narol.
     Status miasteczka miał Narol za Austrii - II Reczpospolita z kolei traktowała go jako wieś. W 1930 roku dopiero uzyskano dla niego uprawnienia finansowe gminy miejskiej, dzięki czemu wójt mógł posługiwać się tytułem burmistrza. Pełni praw Narol nie otrzymał nigdy, choć w 1928 zapadła decyzja o budowie ratusza, wzniesionego 4 lata później. Burmistrz ówczesny, Andrzej Zuchowski, procesował się o to zresztą z dziedziczką dóbr narolskich, hrabiną Korytowską, domagającą się wykupienia od niej placu pod budowę: grunty Narola należały bowiem do dworu. (wald)