Na ścianie i podłodze

Płyty przykleja się bezpośrednio do istniejącego tynku Fot. Kreisel

Odporne również na wodę
Ścianką z gipsu można podzielić duże pomieszczenie na mniejsze. Łatwo też można taką ściankę rozebrać, zmieniając aranżację wnętrza. Na płyty nakłada się farby, tapety, płytki ceramiczne, a na gipsowych podkładach podłogowych - parkiet lub wykładziny podłogowe. Płyty gipsowo-kartonowe wytwarzane są z modyfikowanego gipsu sztukatorskiego i oklejone obustronnie kartonem. Są łatwe w obróbce. Bez problemu można je ciąć, piłować, nawiercać, wkręcać w nie wkręty i wbijać gwoździe.
Kupując płyty gipsowo-kartonowe, trzeba zwrócić uwagę na ich rodzaje i właściwości. Zwykłe płyty gipsowo-kartonowe nie są wystarczająco odporne na wilgoć, a więc nie powinny być stosowane w kuchniach, pralniach i łazienkach.
Płyty o zwiększonej odporności na wodę są zaimpregnowane specjalnym środkiem, dzięki któremu nie pochłaniają tyle wilgoci co inne. Poza tym karton jest zwykle zabezpieczony substancjami grzybobójczymi, które zwiększają jego odporność na inwazję grzybów. Płyty takie nadają się do pomieszczeń, w których wilgotność powietrza sięga 85 proc. (maksymalnie do 10 godzin).
Z kolei w rdzeń gipsowy płyt o zwiększonej odporności na ogień wbudowana jest siatka z włókna szklanego lub gips zmieszany jest z rozdrobnionym włóknem szklanym. Podczas pożaru zwykła płyta gipsowo-kartonowa rozsypałaby się już po 15-30 min, natomiast w płytach odpornych na ogień włókno przez dłuższy czas utrzyma gips w stanie nienaruszonym. Prawidłowo zaprojektowana i wykonana przegroda pokryta takimi płytami powinna wytrzymać w stanie nienaruszonym pożar trwający dwie godziny. Cechy płyt ogniochronnych i wodoodpornych łączą płyty typu kompakt, które mają rdzeń z włókna szklanego i są zaimpregnowane.
Płyty gipsowo-kartonowe różnią się też grubością. Grubsze są bardziej odporne na uszkodzenia, dobrze sprawdzają się np. jako podkład pod płytki ceramiczne. Białe płyty są obustronnie zagruntowane. Dzięki temu po ułożeniu i zaszpachlowaniu połączeń od razu można przystąpić do ich malowania. Oprócz płyt gipsowo-kartonowych zagruntowanych jeszcze tylko płyty gipsowo-włóknowe można malować lub tapetować tuż po ułożeniu.
Płyty termoizolacyjne, zespolone z materiałem ociepleniowym, najczęściej ze styropianem lub z wełną mineralną, przeznaczone są do docieplania ścian wewnętrznych i stropów. W handlu dostępne są także płyty, które można giąć na sucho i uzyskać łuki wklęsłe o promieniu wewnętrznym równym minimum 60 cm lub zewnętrznym dochodzącym do 110 cm. Płyty takie mocuje się do metalowych stelaży, których profile poziome są ponacinane, i formuje w łuk o odpowiednim promieniu.
Dobrze przygotowane podłoże
Płyty przykleja się bezpośrednio do istniejącego tynku. Żeby dobrze trzymały się podłoża, należy usunąć z niego farbę i zagruntować preparatem głęboko penetrującym. Po nałożeniu kleju płytę ustawia się na wypoziomowanych podkładkach i mocno przyciska do ściany. Za pomocą długiej łaty, przez dobijanie, wyrównuje się wypukłości. Styki pomiędzy płytami należy zaszpachlować i wzmocnić taśmą z włókna szklanego.
Po oszlifowaniu powierzchni i jej zagruntowaniu płyty można pomalować lub pokryć tapetą. Wszystkie prace związane z wygładzaniem ścian należy wykonać niezwykle staranie, aby po ich pomalowaniu wszelkie niedoróbki nie były widoczne.
Przy montażu płyt na ścianach najlepiej układać całe na pełnych powierzchniach ścian, zakrywając również otwory drzwiowe i okienne. Po obłożeniu płytami i przykręceniu ich do konstrukcji ściany wycina się w nich otwory na drzwi i okna. Taka metoda gwarantuje, że w miejscach połączeń płyt nie będzie pęknięć.
Na suficie należy mocować płyty tak, by ich kolejny rząd był przesunięty o pół długości płyty. Trzeba też pamiętać, aby układać je prostopadle do belek stropowych, czyli krótsze, niefazowane krawędzie płyt łączyć na belkach. Gwarantuje to większą odporność na pęknięcia w miejscach połączeń.
(DO)