Na wiejskich drogach

Jeździmy z mężem nieraz szosami prowadzącymi przez małe miejscowości, wsie. To dość wąskie drogi dwukierunkowe, na których piesi i rowerzyści są szczególnie narażeni i muszą bardzo uważać.

Wiele gmin, tych bardziej zaradnych, wystarało się o fundusze i wybudowało chodniki. Wiem, że jazda rowerem po chodniku jest zabroniona, ale czy ten, który ustalił takie prawo, wyjeżdżał kiedyś zza zakrętu na wąskiej drodze, gdy z naprzeciwka jechało inne auto, a tuż „przed nosem” zobaczył rowerzystę, którego żywcem nie miał jak ominąć?

Ostre hamowanie, nie zawsze szczęśliwie zakończone, zapewne przekleństwa kierowcy i duży stres przerażonego rowerzysty. A obok ciągnący się przez parę kilometrów chodnik, puściutki – no bo jakaś wioska to nie Krakowskie Przedmieście czy ul. Szewska lub Krupówki, i tłumy się tam nie przewalają. Czasem jakaś kobieta z zakupami, ktoś z dzieckiem w wózku, paru chłopców czy kilka dziewczyn – a poza tym długa, pusta przestrzeń idealna dla spokojnej, bezpiecznej jazdy rowerem, który bez problemu może tych pieszych ominąć.

Z przerażeniem patrzę na jadących na rowerze – mocno starszego mężczyznę albo jejmość z koszykiem na zakupy czy młodego chłopca – zagrożonych nagłym spotkaniem z autem. Przemawiam do nich w myśli: „Wjedź, człowieku, na ten pusty chodnik. Nie narażaj siebie ani innych uczestników ruchu”.

Ostatnio sznur samochodów pełznął wąską, krętą szosą o lekkim spadku, z prędkością około 10 km/godz., za dziewczyną na rowerze, która – mimo że widziała, co powoduje – nie ruszyła pedałami, żeby choć trochę przyspieszyć.

To było wyraźnie złośliwe – na zasadzie: „mam prawo, więc poczekajcie sobie, aż pojawi się możliwość wyprzedzania.” No tak, wszyscy oni mają prawo, tylko czy mają też rozum?

Podano w mediach, że już w tym roku wypadkom uległo ponad czterystu rowerzystów, a dziesięciu z nich zginęło.