Nie ma na kogo głosować? Naprawdę?

Przebicie się przez ich kłamstwa, sztuczki i machloje wymaga anielskiej cierpliwości. Tuż przed wyborami jesteśmy już nimi potwornie zmęczeni. Ale w niedzielę stajemy przed urną. A dokładniej robi to zwykle „mniejsza połowa” tych, którzy mają do tego prawo. Reszta ulega wnioskowi, do jakiego kampania prowadzi nieuchronnie: no, nie ma na kogo głosować.

Czytaj także: Komorowski w kraju, Duda w Małopolsce [WIDEO] >>

Teraz publiczne deklaracje pozostania w domach w wyborczą niedzielę złożyli m. in. Włodzimierz Cimoszewicz i Ryszard Kalisz. Jakoś trudno dziwić się ich decyzji.W końcu przywiązania do demokracji z mlekiem swej politycznej matki wyssać nie mogli. Inni zawsze głosują, choćby dlatego, że na takie prawo czekali całą młodość i spory kawał dojrzałości. A przez ostatnie ćwierć wieku zorientowali się, że na idealnego kandydata już się nie doczekają, bo tacy w przyrodzie nie występują. Wiedzą, iż nie wszyscy politycy to złodzieje. Ale nigdy też nie uwierzą w idealne partie, w których złodziei nigdy nie było, nie ma i nie będzie.

Stawiają więc krzyżyk na najlepszego spośród walczących o władzę. Ze świadomością, iż nie wybierają cudotwórcy, który zapewni im choćby doczesne szczęście, bo tu liczą już tylko na siebie. Tak zwani antysystemowi kandydaci nie potrafią ich skusić żadnymi swoimi mrzonkami, fantazjami i obsesjami.

Tacy wyborcy kierują się różnymi wartościami i sympatiami. Łączy ich jednak przekonanie, że władzę można oddać tylko w ręce ludzi przynajmniej w miarę przyzwoitych, kompetentnych i ceniących wspólnotę, jaką jest państwo. Oczywiście, że chcieliby kandydatów lepszych. Są realistami. Dlatego wybierają. Zawsze spośród dokładnie takich kandydatów, na jakich nas, jako naród, stać. I pojutrze zrobią to samo.