Niedziela, 11 października

Andrzej Sikorowski: MÓJ DZIENNICZEK POLSKI

W oparciu o tę relację napisałem zresztą kiedyś tekst piosenki śpiewanej później z Ryś-kiem Rynkowskim - autorem muzyki. "Urodzeni jesienią" - tak ze sobą gawędzą. Ja: Urodziłem się chyba nad ranem Był październik deszczowy miesiąc O szczegóły pytajcie mą mamę Pozostała dokładną kobietą Ojciec ponoć przez cztery dni Liczył wszystkie chmury na niebie I z radości wciąż nie mógł przyjść Tak do domu jak i do siebie Na to Rysiek: Urodziłem się też w październiku Wojna ledwie trzasnęła drzwiami Wokół pełno było pomników I świetlana przyszłość przed nami Kiedy podczas studiów rozmawialiśmy z kolegami o przyszłości i ktoś przypadkowo napomknął o roku 2000, to dystans do tego terminu wydawał się kosmiczny.

Będę miał wtedy pół wieku, myślałem, ależ będę stary! A teraz wcale nie uważam się za matuzalema, fruwam po świecie i wciąż go jestem ciekaw. Czyli potwierdza się utarta opinia, że mamy tyle lat, na ile się czujemy i że za żadną cenę nie wolno doprowadzić do stetryczenia mentalnego. Poprzedni okrągły jubileusz świętowałem w Teatrze Słowackiego. Obecny w niewielkim studiu Radia Kraków. Zatem bardziej kameralnie - także na scenie, bo towarzyszyli mi jedynie Jacek Królik na gitarze i Tomasz Kupiec na kontrabasie. Pojawiła się w pewnym momencie Maja i Grześ Turnau, ale cała reszta była autorskim recitalem i taką formę bez perkusji, zgiełku wzmacniaczy i całego elektronicznego wsparcia najbardziej kocham. Nazwałem to spotkanie "Zmowa z zegarem", bo taki tytuł nosi jedna z piosenek. A w niej deklaracja, że: Na starość dziwne mam pomysły Lecz chcę by ziemską mą godzinę Zegar odmierzał zwykły Co w sercu ma sprężynę Wzięli to sobie do serca moi goście, bo przybyło mi kilka kolejnych tykających urządzeń i tak sobie muzykują, gdy za oknem słota.