Niedziela, 6 grudnia

Andrzej Sikorowski: MÓJ DZIENNICZEK POLSKI

Zgromadził tłum wykonawców, którzy wykorzystali tę okazję, by podziękować bohaterce wieczoru za jej kunszt, skromność, klasę, profesjonalizm prawdziwie niecodzienne. Pamiętam ją z malutkiego czarno-białego ekranu telewizora marki... no właśnie - ogromne pudło, archaiczne pokrętła - może "szmaragd"? Nuciła nienagannie, jak zwykle dźwięcznie i perliście: "Gdzie na mapie świata maleńki znak" - rzecz o stolicy. A potem przyszły dekady sukcesów, przebojów, festiwali, setki płyt. Kilka razy ogłaszała rozstanie z mikrofonem - gróźb nie spełniła wracając doń, bo natura ciągnie wilka do lasu. Parę lat temu zaproponowała mi płytowy duet. Nagrywaliśmy wielki przebój Izaaka Dunajewskiego z filmu "Świat się śmieje" - "Serce to najpiękniejsze słowo świata". Irena przyszła do studia z... połówką tekstu. Tylko tyle znalazła w domu, co oznajmiła z właściwą jej szczerością i uśmiechem. Co robić? Trudno śpiewać dwa razy to samo. Po kobiecemu wpadła w panikę, bo termin wyznaczony, a tu słów brak. Poprosiłem o chwilę przerwy i w kącie korytarza dopisałem brakujące canto.

Nie było trudno, bowiem istniejące rymy nie należały do poetyckich wyżyn. Teraz ów duet wykonałem z córką, którą Irena chwali za śpiewanie jak to mówi: "po Bożemu". Daleka od narzekactwa i utyskiwania w stylu: "za moich czasów", zgadza się ze mną co do joty podczas długiej rozmowy prowadzonej w garderobie, że komercja sieje nieprawdopodobne spustoszenie w rozrywce wypierając skutecznie wszystko co nie pod publiczkę, wszystko każące zmarszczyć czoło, zastanowić się, wzruszyć. Żadne z nas nie tęskni za komuną, ale ze zgrozą konstatujemy, że kamienie milowe polskiej piosenki - zjawiska typu Demarczyk, Grechuta, Starsi Panowie zaistniały w dobie cenzury w totalitarnym reżimie, gdy dzisiaj nie zagrałoby ich żadne radio, bo rządzi nim format, target, reklamodawca, a ten wymaga sieczki krojonej w równe trzyminutowe odcinki. I tak sobie gwarzymy otoczeni potężnymi murami Pałacu Kultury w centrum świątecznie udekorowanego miasta. Za chwilę impreza bez telewizji, fruwających kamer, stroboskopów, migającej dekoracji, pląsających za plecami różowych panienek. Święto prawdziwej gwiazdy.