Oboje się nie nadają

Sondaże są sondażami, a życie toczy się swoją drogą. I z punktu widzenia obywatela średniej wielkości kraju położonego we wschodniej Europie, który to kraj niejednokrotnie już przekonywał się, że jego położenie nie jest specjalnie bezpieczne, taka debata jest niepokojąca.

Oto bowiem nie ulega wątpliwości, że prezydentem najpotężniejszego militarnie, (i ciągle jeszcze politycznie) kraju świata zostanie ktoś, kto się do tego nie nadaje. Owszem, pani Clinton nadaje się bardziej niż pan Trump, ale nie zmienia to faktu, że wolałbym żeby na czele kraju, który ma gwarantować moje bezpieczeństwo stanął ktoś, kto ma do tego wszystkie kompetencje.

Niestety w tym roku potężne Stany Zjednoczone nie były w stanie wyszukać w gronie swoich obywateli dwóch osób z jakąś wizją, z chociaż odrobiną jakiejś charyzmy. A już to, kogo do walki desygnowała partia z takimi tradycjami jak Republikanie, każe podnieść wzrok do nieba, które to podniesienie wzroku ma być synonimem kompletnego braku zrozumienia, niedowierzania i bezradności.

Obejrzałem tę debatę pełną sztucznych min i gestów także z takim przeświadczeniem, że po raz pierwszy od czasu, gdy John Kennedy wygrał z Richardem Nixonem, czyli od początku lat 60. ubiegłego stulecia, debaty telewizyjne wcale nie muszą mieć rozstrzygającego znaczenia dla wyniku wyborów. Co zatem ma takie znaczenie? To proste - „widzi mi się” amerykańskich wyborców.