Odeszli w minionym roku [WIDEO]

Miriam Akavia (1927-2015)

- urodzona w Krakowie izraelska pisarka i tłumaczka. Podczas okupacji była więźniarką obozów w Płaszowie, Auschwitz i Bergen-Belsen. Po wojnie została pielęgniarką, studiowała literaturę i historię na uniwersytecie w Tel Awiwie, pracowała w dyplomacji. W Izraelu wydała wiele powieści opartych na swoich okupacyjnych przeżyciach. Była przewodniczącą Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Izraelskiej.

W. Bartoszewski, K. Krauze, J. Oleksy... Wspomnienie o wybitnych osobistościach zmarłych w mijającym roku

Źródło: TVN24

Stanisław Barańczak (1946-2014)
- wybitny poeta, tłumacz i krytyk literacki. Absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie Adama Mickiewicza. Przekładał poezję i literaturę, pisał literaturoznawcze prace naukowe, tworzył eseje i wiersze. Przełożył wiele dzieł Szekspira, a jego przekłady uznawane są za najlepsze. Tłumaczył także utwory E.E. Cummingsa, Emily Dickinson, Thomasa Hardy’ego, Seamusa Heaneya, Boba Dylana i wielu innych. Czesław Miłosz napisał o nim: „Takiego tłumacza polska literatura od jej początków po dzisiaj nie miała”. Jako poeta zadebiutował w 1968 r. tomem poezji „Korekta twarzy”. Został uznany za jednego z czołowych poetów Nowej Fali. Jako krytyk literacki Barańczak zasłynął cyklem „Książki najgorsze”, w którym wykpiwał literaturę PRL-u.

W latach 70. zaangażował się w działalność opozycyjną. Był członkiem Komitetu Obrony Robotników, za co usunięto go z uczelni. Był jednym z członków zespołu redakcyjnego „Zapisu”. Uczestniczył w głodówce w kościele św. Marcina w Warszawie, która była apelem o uwolnienie wszystkich ofiar wypadków czerwcowych. Wykładał na Uniwersytecie Latającym w Poznaniu i Krakowie, aktywnie działał w „Solidarności”. W 1980 r. wyjechał do USA i pracował na Uniwersytecie Harvarda. Był laureatem m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich oraz Nagrody Literackiej Nike. Wielokrotnie wymieniano go jako kandydata do Literackiej Nagrody Nobla.

Władysław Bartoszewski (1922-2015)

- historyk, pisarz, publicysta, polityk, minister spraw zagranicznych. Urodził się w Warszawie i z tym miastem był związany przez całe życie. Podczas okupacji studiował polonistykę na tajnym Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1940 r. został zatrzymany w łapance i trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Dzięki staraniom PCK został z niego zwolniony w 1941 r. Na wolności zaangażował się w konspirację. Pracował jako referent w Wydziale Informacji Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK. Działał też we Froncie Odrodzenia Polski, konspiracyjnej katolickiej organizacji społeczno-wychowawczej i charytatywnej kierowanej przez Zofię Kossak. Z ramienia FOP współpracował z Radą Pomocy Żydom „Żegota”. Wziął udział w Powstaniu Warszawskim, za co otrzymał stopień podporucznika i Krzyż Walecznych. W 1945 r. rozpoczął służbę w pionie informacyjno-propagandowym organizacji „Nie”.

Wstąpił do opozycyjnego Polskiego Stronnictwa Ludowego, w związku z czym został aresztowany i skazany na 8 lat więzienia za szpiegostwo. Zwolniony w 1954 r., rozpoczął pracę dziennikarza i publicysty. Publikował m.in. teksty o Powstaniu Warszawskim. W 1966 r. otrzymał medal „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Czynnie działał w opozycji. Był członkiem „Solidarności”, współzakładał Komitet Obrony Więzionych za Przekonania. W stanie wojennym internowany. Po 1989 r. rozpoczął pracę w dyplomacji. Był ambasadorem RP w Austrii i dwukrotnie ministrem spraw zagranicznych. Był autorem około 50 książek i prawie 1,5 tys. artykułów, głównie na temat okupacji niemieckiej, w tym tak ważnych, jak: „Warszawski pierścień śmierci 1939-1944”, „Kronika wydarzeń w Warszawie 1939-1949”, „1859 dni Warszawy” i „Ten jest z Ojczyzny mojej. Polacy z pomocą Żydom 1939-1945”. Do końca życia zachował wielką energię i pracowitość.

Joe Cocker (1944-2014)

- brytyjski wokalista rockowy. Sławę przyniosła mu ekspresyjna wersja piosenki The Beatles „With A Little Help From My Friends”. Długo zmagał się z uzależnieniem od narkotyków. Powrócił w latach 80., a drugi okres wielkiej popularności przeżył w latach 90. Nagrał wtedy takie hity, jak: „Unchain My Heart”, „You Are So Beautiful”.

Lidia Croce (1922-2015)

- włoska działaczka społeczna, córka filozofa Benedetto Croce i żona Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Po śmierci męża Lidia Croce zajmowała się katalogowaniem i popularyzacją jego twórczości. Wraz z matką i siostrami utworzyła fundację działającą na rzecz opieki i popularyzacji spuścizny po ojcu oraz zachowania jego biblioteki.

Wojciech Fangor (1922-2015)

- malarz, grafik, plakacista i rzeźbiarz, jeden z najwybitniejszych polskich artystów XX w. Absolwent i wykładowca warszawskiej ASP. Interesował się kubizmem, w latach 50. uprawiał socrealizm, był autorem ponad 100 plakatów współtworząc polską szkołę plakatu. Jako jedyny dotychczas polski artysta miał indywidualną wystawę w Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku. Jego dzieła należały do najdroższych i najbardziej poszukiwanych.

Günter Grass (1927-2015)

- niemiecki pisarz, laureat Literackiej Nagrody Nobla. Urodził się w 1927 r. w Wolnym Mieście Gdańsku. Podczas wojny został wcielony do Służby Pracy Rzeszy, a w 1944 r. wcielono go do Waffen-SS, do czego przyznał się dopiero po latach. Po wojnie pracował jako rolnik, górnik i muzyk jazzowy. Studiował rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie. Zadebiutował w 1956 r. tomikiem „Zalety wietrznych kur”. Trzy lata później ukazała się jego najsłynniejsza książka - „Blaszany bębenek”, świetnie napisana opowieść o losach młodego chłopca mieszkającego w latach 30. ub. w. Wolnym Mieście Gdańsku, który postanawia przestać rosnąć.

Książka przyniosła mu światową sławę, a jej ekranizacja, dokonana przez Volkera Schlöndorffa, otrzymała w 1979 r. Oscara. „Blaszany bębenek” był pierwszą częścią tzw. Trylogii Gdańskiej, na którą złożyły się jeszcze opowiadanie „Kot i mysz” oraz powieść „Psie lata”. Inne jego utwory to m.in. „Turbot”, „Szczurzyca”, „Wróżby kumaka”, „Idąc rakiem” i „Przy obieraniu cebuli”. Grass działał w SPD i nigdy nie ukrywał lewicowych poglądów. Jego wypowiedzi niejednokrotnie wywoływały skandale. Twierdził np., że Niemcy nie powinny się jednoczyć, a większe zagrożenie dla światowego pokoju stwarza nie Iran lecz Izrael. Był gorącym zwolennikiem pojednania polsko-niemieckiego i uznania nowych granic. W 1993 r. gdańscy radni przyznali mu tytuł honorowego obywatela miasta.

Marian Jurczyk (1935-2014)

- działacz opozycji, senator. Od 1954 r. pracował w Stoczni Szczecińskiej. Brał udział w protestach w grudniu 1970 r. W sierpniu 1980 r. stanął na czele Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Był sygnatariuszem porozumień sierpniowych, a potem przewodniczącym zarządu Regionu Pomorze Zachodnie NSZZ „Solidarność”. Po 1898 r. został senatorem i prezydentem Szczecina. Miał 79 lat.

Jerzy Kamas (1938-2015)

- aktor teatralny i filmowy. Występował m.in. w Teatrze Słowackiego w Krakowie, Teatrach Narodowym i Ateneum w Warszawie. Popularność przyniosła mu rola Wokulskiego w serialu „Lalka” w reżyserii Ryszarda Bera. Zagrał też w „Nocach i dniach”, „Królowej Bonie”, „Pierścionku z orłem w koronie”.

B.B. King (1925-2015)

- amerykański wokalista, gitarzysta bluesowy. Stworzył charakterystyczny styl gry na gitarze. W 2003 r. magazyn „Rolling Stone” umieścił go na trzecim miejscu 100 gitarzystów wszech czasów, za Jimim Hendriksem i Duane’em Allmanem.

Tadeusz Konwicki (1926-2015)

- wybitny pisarz, scenarzysta i reżyser filmowy. Urodził się w Nowej Wilejce, a Wileńszczyzna była stale obecna w jego twórczości. Podczas wojny był żołnierzem VIII Oszmiańskiej Brygady AK, wziął udział w akcji „Burza”, potem walczył z Sowietami. Po wojnie studiował filologię polską na UJ, a później na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutował w 1946 r. jako reportażysta i rysownik w dodatku kulturalnym „Dziennika Polskiego” „Od A do Z”. Na przełomie lat 40. i 50. był jednym z głównych literatów socrealistycznych. Napisał m.in. powieść o budowie Nowej Huty. Od komunizmu odszedł w latach 60. Wspierał opozycję, podpisywał listy protestacyjne, publikował poza cenzurą. Jego książki były rozchwytywane przez czytelników. Napisał m.in. „Sennik współczesny”, „Wniebowstąpienie”, „Kalendarz i klepsydrę”, „Kronikę wypadków miłosnych”. „Nowy Świat i okolice”. „Kompleks polski” oraz „Mała apokalipsa” zostały napisane od razu z myślą o drugim obiegu i w nim się ukazały.

Jako filmowiec nakręcił: „Ostatni dzień lata”, „Zaduszki”, „Salto” i „Jak daleko stąd, jak blisko”. Wyreżyserował „Dolinę Issy” według powieści Czesława Miłosza oraz „Lawę” według „Dziadów” Adama Mickiewicza. Na potrzeby filmu zaadaptował „Faraona”, „Matkę Joannę od Aniołów” i „Austerię”. Był kierownikiem literackim Zespołu Filmowego „Kadr”.

Krzysztof Krauze (1953-2014)

- reżyser i scenarzysta filmowy. W 1976 r. ukończył Wydział Operatorski łódzkiej szkoły filmowej. Kręcił filmy dokumentalne i reportaże. Potem przeszedł do kina fabularnego, a każdy jego film stawał się wydarzeniem. Głośne były „Gry uliczne”, „Dług”, „Mój Nikifor”, „Plac Zbawiciela” i „Papusza”. Przed śmiercią razem z żoną Joanną Kos-Krauze pracował nad filmem „Ptaki śpiewają w Kigali” na podstawie książki polskiego pisarza z RPA Wojciecha Albińskiego.

Jan Kulczyk (1950-2015)

- przedsiębiorca, milioner, najbogatszy Polak. Kupował i sprzedawał firmy, działając w branży samochodowej, telekomunikacyjnej, ubezpieczeniowej, energetycznej i wielu innych. Wykorzystywał przy tym często kontakty z politykami. Inwestował w Europie, Afryce, Ameryce Południowej. Od 2000 r. zajmował pierwsze miejsce na liście najbogatszych Polaków. W 2015 r. jego majątek wyceniano na 15,1 mld zł.

Christopher Lee (1922-2015)

- aktor brytyjski. W latach 60. i 70. XX w. zasłynął rolami (m.in. Drakuli) w horrorach wytwórni Hammer. Zagrał też Sarumana w filmowej trylogii „Władca pierścieni” i w „Hobbicie”, Hrabiego Dooku w nowych „Gwiezdnych wojnach” i tytułowego „Człowieka ze złotym pistoletem” w jednym z filmów o Jamesie Bondzie. Podczas siedemdziesięcioletniej kariery filmowej wystąpił w prawie 300 filmach.

Henning Mankell (1948-2015)

- szwedzki pisarz i scenarzysta. Popularność na świecie przyniosła mu seria powieści kryminalnych, których głównym bohaterem jest komisarz Kurt Wallander. Serię dwukrotnie sfilmowano. Pisał też opowiadania, książki dla dzieci i młodzieży, scenariusze filmowe i sztuki teatralne. Jego powieści przetłumaczono na ponad 40 języków.

Danuta Michałowska (1923-2015)
- aktorka teatralna, pedagog krakowskiej PWST. Aktorstwa uczyła się u Juliusza Osterwy. Podczas wojny związała się z konspiracyjnym krakowskim Teatrem Rapsodycznym Mieczysława Kotlarczyka, w którym występowała i zaprzyjaźniła się z Karolem Wojtyłą. Po wojnie pracowała w Teatrze Starym i przez 43 lata wykładała w PWST. Wśród jej studentów byli m.in. Olgierd Łukaszewicz, Wojciech Pszoniak, Jan Frycz, Jerzy Trela.

Stanisław Mikulski (1929-2014)

- popularny aktor telewizyjny, filmowy i teatralny, znany z roli kapitana Klossa w serialu „Stawka większa niż życie”. Rola ta dała mu wielką popularność w kraju i za granicą, ale też ograniczyła jego aktorskie emploi. Wcześniej zagrał w „Kanale” Andrzeja Wajdy, komedii „Ewa chce spać” i serialu dla młodzieży „Pan Samochodzik i templariusze”. Prócz tego miał w dorobku ponad 80 ról teatralnych.
Boris Niemcow (1959-2015)

- rosyjski polityk, działacz demokratyczny, opozycjonista i obrońca praw człowieka. Z zawodu był fizykiem, zajmował się fizyką kwantową i termodynamiką. Karierę polityczną zaczął robić w latach 90. jako bliski współpracownik Borysa Jelcyna. Zaczynał jako przedstawiciel prezydenta w obwodzie niżnonowogrodzkim, potem został szefem administracji obwodu, gubernatorem, ministrem paliw i energetyki i wicepremierem. W rosyjskim rządzie był zaliczany do stronnictwa reformatorów. Po objęciu władzy przez Władimira Putina przeszedł do opozycji. Stał się liderem sił demokratycznych i zdecydowanym krytykiem prezydenta. Był liderem partii Sojusz Sił Prawicowych i współzałożycielem Partii Narodowej Wolności. W 2008 r. kandydował na stanowisko prezydenta.

Przygotował wiele raportów o stanie państwa m.in. „Putin. Podsumowanie. 10 lat” i „Putin. Korupcja”. W latach 2011-2012 współorganizował w Moskwie protesty po kolejnym wyborze Putina na prezydenta i zwycięstwie w wyborach kontrolowanej przez niego partii Jedna Rosja. Był zwolennikiem liberalnych reform oraz przeciwnikiem aneksji Krymu. 27 lutego 2015 r. został zastrzelony na ulicy w centrum Moskwy przez nieznanych sprawców. Miał 55 lat. W marszu żałobnym jego pamięci w rosyjskiej stolicy wzięło udział kilkadziesiąt tysięcy osób. Podobne manifestacje odbyły się w wielu innych miastach Rosji.

Józef Oleksy (1946-2015)

- polityk komunistyczny, premier i marszałek Sejmu. W PRL działacz PZPR, m.in. I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego w Białej Podlaskiej. Po 1989 r. znaczący polityk SdRP i SLD. Był m.in. marszałkiem Sejmu i ministrem spraw wewnętrznych. W 1995 r. został premierem. Ze stanowiska ustąpił po oskarżeniu go przez ministra spraw wewnętrznych o działalność szpiegowską na rzecz Rosji.

Ewelina Pęksowa (1923-2015)

- zakopiańska artystka malująca na szkle. Zainspirował ją do tego konkurs zorganizowany przez Muzeum Tatrzańskie w 1968 r. Stworzyła oryginalny styl. Malowała postaci świętych, Madonny, sceny biblijne i rodzajowe. Twórczość opierała na tradycji podhalańskiego malarstwa ludowego, ale łączyła stare kanony z nowymi formami i pomysłami. Była też sędzią narciarskim.

Jadwiga Piłsudska (1920-2014)

- młodsza córka Marszałka. Dzieciństwo spędziła w Sulejówku i Belwederze. Od młodych lat pasjonowała się lotnictwem. W 1939 r. jako najmłodsza w Polsce posiadaczka licencji szybowcowej pokonała na szybowcu Delfin 270-kilometrową trasę z Bieszczad na Podlasie. Podczas wojny jako pilotka służby pomocniczej RAF przeprowadzała w Wielkiej Brytanii samoloty z fabryk na lotniska bojowe. Po wojnie ukończyła architekturę. Do Polski wróciła w 1989 r.

Maja Plisiecka (1925-2015)

- wybitna rosyjska tancerka i choreografka, jedna z najlepszych baletnic w historii. Od 1943 r. była związana z Teatrem Bolszoj, gdzie w 1945 r. została baleriną, a w 1962 primabaleriną. Stworzyła wielkie kreacje w repertuarze klasycznym. W latach 80. była dyrektorem artystycznym zespołów baletowych w Rzymie i Madrycie. Pracowała również jako reżyserka i choreografka.

Michał Rożek (1946-2015)

- historyk sztuki, badacz kultury staropolskiej, popularyzator dziejów Krakowa. Znakomity wykładowca i gawędziarz. Autor wielu książek, m.in.: „Urbs celeberrima. Przewodnik po zabytkach Krakowa”, „Groby królewskie na Wawelu”, „Krakowska katedra na Wawelu”, „Wit Stwosz”, „Sekrety Krakowa”. Był również wieloletnim współpracownikiem „Dziennika Polskiego”, w którym co sobotę zamieszczał swoje historyczne artykuły.

Omar Sharif (1935-2015)

- egipski aktor, scenarzysta, producent filmowy. Międzynarodową sławę przyniosły mu dwie role: szejka w „Lawrence z Arabii” i lekarza poety w „Doktorze Żywago”. Wystąpił w ponad stu filmach. Był też świetnym brydżystą i współautorem książek o brydżu. Przez kilka lat prowadził kolumnę brydżową w „Chicago Tribune”.

Jan Skrzek (1953-2015)

- muzyk i kompozytor bluesowy, harmonijkarz i pianista. Młodszy brat znanego z grupy SBB muzyka Józefa Skrzeka. Występował w zespołach Rak, Apogeum, Bezdomne Psy i Śląska Grupa Bluesowa. Grał m.in. z Tadeuszem Nalepą, Ireneuszem Dudkiem, Ryszardem Skibińskim, Ryszardem Riedlem i Zbigniewem Hołdysem.

Dionizy Smyk (1925-2015)

- kombatant, działacz ruchu ludowego. W 1940 r. został żołnierzem Batalionów Chłopskich. Brał udział w walkach z oddziałami niemieckimi wysiedlającymi ludność polską z Zamojszczyzny. Po wojnie ukończył biologię na UJ. Od 1999 r. był prezesem Oddziału Wojewódzkiego Ogólnopolskiego Związku Żołnierzy BCh w Krakowie, a także przewodniczącym Małopolskiej Rady Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Kazimierz Świtoń (1931-2015)

- związkowiec, działacz opozycyjny, poseł na Sejm. W działalność opozycyjną zaangażował się w 1977 r. Był współtwórcą Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na Śląsku, a w 1978 r. wziął udział w powołaniu pierwszego w Polsce komitetu Wolnych Związków Zawodowych. Działał też w „Solidarności”. Po 1989 r. był posłem na Sejm I kadencji. W 1999 r. zapoczątkował głośną akcję stawiania krzyży na Żwirowisku w pobliżu byłego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau.

Bohdan Tomaszewski (1921-2015)
- dziennikarz, komentator sportowy, tenisista. Podczas okupacji był żołnierzem AK ps. „Mały”, wziął udział w Powstaniu Warszawskim. W 1946 r. rozpoczął karierę dziennikarską. W 1955 r. został sprawozdawcą radiowym, a później telewizyjnym. Na antenie zadebiutował przy okazji spotkania Polska - Anglia w Pucharze Davisa. W latach 1956-1980 komentował m.in. zimowe igrzyska olimpijskie. Specjalizował się w tenisie i lekkiej atletyce. Wyróżniał się barwnym sposobem komentowania i dużą wiedzą. Jego głos przyciągał przed telewizory i radioodbiorniki wielu ludzi, a na jego relacjach wychowało się całe pokolenie dziennikarzy. W stanie wojennym odmówił współpracy z Polskim Radiem. Powrócił na antenę w 1989 r. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, w dorobku miał wiele książek, m.in: „Dziesięć moich olimpiad”, „Łączymy się ze stadionem”, „Pożegnalna defilada”. Był pomysłodawcą turnieju dla młodych adeptów tenisa - Tomaszewski Cup.

Jerzy Tomaszewski (1930-2014)

- historyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, współtwórca Muzeum Historii Żydów Polskich. Zajmował się historią Żydów, dziejami krajów Europy Środkowo-Wschodniej oraz historią gospodarczą. Był współautorem (razem ze Zbigniewem Landauem) czterotomowego dzieła pt. „Gospodarka Polski międzywojennej 1918-1939”. W dorobku miał około tysiąca publikacji.

Eugeniusz Tukan Wolski (1928-2014)

- wybitny krakowski malarz i grafik. Urodził się w Pińsku. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Tadeusza Łakomskiego. Dyplom uzyskał w 1957 r. Związany był z Grupą „Nowa Improwizacja”. Jego obrazy nazywano „tukanami”. Malował portrety (głównie kobiece), martwe natury, fantastyczne pejzaże. Zajmował się także grafiką książkową, zilustrował m.in. poezje krakowskiego poety Józefa Barana. Miał piętnaście wystaw indywidualnych, z czego cztery w Stanach Zjednoczonych. Jego obrazy znajdują się w kolekcjach Centrum Dokumentacji im. Jana Pawła II w Rzymie, w Muzeum Narodowym w Krakowie oraz w zbiorach prywatnych.

Adam Walaciński (1928-2015)

- kompozytor, publicysta muzyczny, pedagog, wieloletni recenzent muzyczny „Dziennika Polskiego”. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie w klasie skrzypiec, a potem w klasie kompozycji. Studia jednak porzucił i rozpoczął prywatną naukę u Stefana Kisielewskiego. Formalnie dyplom z kompozycji otrzymał dopiero w roku 1974 r. (w klasie Bogusława Schaeffera). W latach 1948−1956 był skrzypkiem w Krakowskiej Orkiestrze Polskiego Radia. Początkowo zajmował się komponowaniem muzyki filmowej. Stworzył ilustracje muzyczne, m.in. do serialu „Czterej pancerni i pies”, filmów „Faraon”, „Barwy walki”, „Matka Joanna od Aniołów” i „O dwóch takich, co ukradli księżyc”. Na początku lat 80. porzucił pisanie do filmów i skupił się na muzyce poważnej. Od 1962 r. był recenzentem muzycznym „Dziennika Polskiego”. Teksty zamieszczał w cyklu „Smyczkiem i pałką”. Od 1972 r. wykładał na Akademii Muzycznej, z czasem został jej profesorem i prorektorem. Od 1957 r. współpracował z Polskim Wydawnictwem Muzycznym jako redaktor naukowy.

Ryszard Wcisło (1933-2015)

- działacz harcerski, współtwórca ZHP-1918 i ZHR w Krakowie. Udzielał się m.in. w „Białym Szczepie”, „Huraganie” i Lotniczej 19. Był zaangażowany w działalność opozycyjną wewnątrz ZHP, m.in. współorganizował Białą Służbę podczas pielgrzymek św. Jana Pawła II i wspierał harcerskie duszpasterstwo. Był komendantem Jubileuszowego Zlotu 70-lecia Harcerstwa na krakowskich Błoniach w 1981 r. Miał 82 lata.

Richard von Weizsäcker (1920-2015)

- niemiecki polityk, szósty prezydent RFN. Podczas wojny służył w Wehrmachcie, m.in. w Polsce i ZSRR. Potem zajął się polityką. Z ramienia CDU w 1969 r. został posłem, a później burmistrzem Berlina Zachodniego. Popularność uzyskana na tym stanowisku otworzyła mu drogę do urzędu prezydenta. Był nim od 1984 do 1994 r. i dobrze zapisał się w pamięci Niemców.

Jerzy Wójcik (1950-2015)

- generał, dowódca krakowskiej 6. Brygady Desantowo-Szturmowej. Absolwent Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. W 1984 r. rozpoczął służbę w krakowskich czerwonych beretach. Przeszedł tam kolejne szczeble kariery od szefa sztabu batalionu po dowódcę 6. Brygady. W 2004 r. dowodził grupą bojową w Iraku. Po publicznym wystąpieniu w obronie swoich żołnierzy oskarżanych w sprawie Nadgar Khel został zwolniony do rezerwy.

Marcin Wrona (1973-2015)

- reżyser młodego pokolenia. Absolwent filmoznawstwa na UJ oraz reżyserii na Uniwersytecie Śląskim. Zajmował się też sportem: grał w koszykówkę w Unii Tarnów, należał do juniorskiej kadry Polski. W dorobku miał dobrze przyjęte filmy „Moja krew” i „Chrzest”. Jego trzeci film kinowy „Demon” wszedł na ekrany już po śmierci reżysera. Twórca popełnił samobójstwo podczas Festiwalu Filmowego w Gdyni.