Paul McCartney. "Standing...”

Jerzy Skarżyński Radio Kraków: NIEZAPOMNIANE PŁYTY HISTORII ROCKA SUPLEMENT (94)

Jego pierwszą tego typu próbą było skomponowanie w 1990 r., na zlecenie Królewskiego Towarzystwa Filharmonicznego w Liverpoolu (z okazji jego 150-lecia), świetnie przyjętego dzieła, któremu nadał tytuł "Liverpool Oratorio”, a drugą stworzenie w latach 1993–1997 r., na zlecenie EMI (tym razem dla uczczenia 100-lecia działalności firmy), równie wysoko ocenionego – a moim zdaniem piękniejszego – poematu symfonicznego "Standing Stone”. A propos jego wyjątkowego piękna, muszę ze smutkiem dodać, że czas powstawania dzieła zbiegł się z jednym z najtrudniejszych okresów w życiu Paula, czyli z trzema latami nieudanej, jak się okazało 17 kwietnia 1998 r., walki jego żony Lindy z rakiem piersi.

"Standing Stone” – "Stojący Kamień”, czyli megalit, to bezsłowna (w warstwie do słuchania, bo w książeczce do wydawnictwa McCartney zamieścił własny poemat napisany w trakcie pracy nad dziełem), ale szalenie romantyczna opowieść o niewzruszoności rzeczy, które potrafią się oprzeć nawet najpotężniejszym zawirowaniom w dziejach. Zanim jednak spróbuję go, zresztą tylko króciutko opisać, winienem jeszcze dwa wyjaśnienia. Pierwsze – delektując się "Standing Stone” tak naprawdę ani przez moment nie mamy szansy usłyszenia jego twórcy, bowiem Paul poprzestał na byciu jedynie autorem wszystkich melodii i idei je splatających. Dwa (i dlatego właśnie ani raz nie użyłem słowa "napisał”) – artysta swoich tematów nie przeniósł na papier nutowy, bowiem, jak sam się przyznaje..., po prostu nie umie tego robić. Jego praca polegała zatem na graniu i nuceniu wymyślonych tematów osobom, które natychmiast je zapisywały. Chwilami używał też do tego specjalnie zaprogramowanego komputera.

"Standing Stone” trwa 75 minut i składa się z czterech podstawowych części, z których każda ma swoje własne podrozdzialiki. Każdy inny, każdy w innym nastroju, dynamice i tempie. Wszystkie (poza nerwowym i niepokojącym, a otwierającym pierwszą część tematem "Fire / Rain”) są bardzo liryczne i często uwznioślone anielskimi partiami chórów. Co pewien czas trafiają się momenty na tyle dramatyczne, że wyobraźnia podsuwa obrazy godne choćby "Władcy Pierścieni”. I jeszcze jedno. Całość, co przy tego rodzaju nagraniu jest bardzo ważne, brzmi superprzejrzyście, bo zarejestrowano ją za pomocą techniki cyfrowej.

Arcydzieło nie do zapomnienia!