Pięć lat temu Szatałow skreślił go po raz pierwszy

Marek Wasiluk (z prawej) ostatni mecz w rundzie jesiennej rozegrał w Młodej Ekstraklasie, przeciwko Wiśle Fot. Michał Klag

Który epitet z trybun pod swoim adresem szczególnie Pan zapamiętał? - zapytaliśmy Marka Wasiluka.

- Od kiedy jestem w Cracovii, tyle się już nasłuchałem, że ciężko byłoby coś wybrać (śmiech). Oczywiście nie jest tak, że my zawodnicy tych głosów nie słyszymy lub, że to na nas w żadnym stopniu nie wpływa. Każdy się tym interesuje. Zawodnicy czytają gazety, przeglądają internet i dobrze znają nastawienie publiki do swojej osoby. Negatywne opinie nie pomagają, bo ciężko się od nich odłączyć, co zresztą było poruszane w szatni Cracovii. Ostatnio, jak wyniki się pogarszały, tak i atmosfera była coraz gorsza. Presję trzeba unosić, ale to nie ma nic wspólnego z epitetami i wyzwiskami pod swoim adresem.

- Jest Pan za słabym piłkarzem na polską ekstraklasę?

- Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się. Na pewno nie czuję, żebym był gorszy od zawodników, którzy są teraz w Cracovii na pozycji stopera. Chciałbym przynajmniej mieć szansę podjęcia z nimi rywalizacji. Ale widocznie trener Szatałow uznał, że jestem za słaby i w tym momencie nie mogę z nim dyskutować. Nie mam żadnych argumentów, bo po prostu nie wziął mnie na obóz i nie mogę mu pokazać, że jest inaczej.

- Nie jest to z Pana strony tylko czcze gadanie?

- W poprzednim sezonie u trenera Lenczyka grałem jako stoper regularnie w drugiej rundzie. Końcówka sezonu pokazała, że na tej pozycji jestem chyba wartościowym zawodnikiem dla drużyny. Strzeliłem ważnego karnego w meczu z Odrą. Myślę, że przynajmniej dobrze wypadłem w ostatnich spotkaniach, szczególnie z Wisłą i Piastem, gdy zapewnialiśmy sobie utrzymanie.

- Jednak później, gdy trenerem Cracovii został Rafał Ulatowski, było już gorzej.

- No tak, bo znów zacząłem występować na lewej obronie. Początek jeszcze był w porządku, ale następnie doznałem kontuzji, po której moja forma - powiedzmy sobie szczerze - pozostawiała wiele do życzenia, zresztą tak jak całej drużyny. Nie wyglądało to najlepiej, ale myślę, że na pozycji stopera byłbym w stanie z chłopakami rywalizować. Teraz już wiem, że na tej pozycji są takie wzmocnienia, że na pewno w Cracovii teraz nie dostanę szansy. Więc chciałbym odejść gdzieś, przynajmniej na wypożyczenie, żeby móc grać i normalnie trenować.

- Jurij Szatałow nie zna się na swoim fachu?

- Tego bym nie powiedział. Na podstawie krótkich obserwacji treningów i jego warsztatu uważam, że jest dobrym trenerem. Widzę także, że do mnie ma jakieś uprzedzenie i nie wiem, z czego to wynika. Od pierwszego treningu dało się odczuć, że nie będzie na mnie stawiał. Zostałem praktycznie wykluczony z drużyny już w rundzie jesiennej, odsunięty do Młodej Ekstraklasy. Wiadomo też, jakie były wypowiedzi na mój temat.

- Która w szczególny sposób Pana dotknęła?

- Była taka konferencja przed meczem z Jagiellonią, kiedy trener wypowiedział parę dziwnych słów na mój temat. Przede wszystkim nie rozmawiał ze mną w cztery oczy, a na konferencji stwierdził, że nie zabierze mnie do Białegostoku, bo tylko by trener Probierz się z tego ucieszył. To dziwne ze strony trenera, że takie rzeczy opowiada. Potem okazało się, że jednak wsiadłem do autobusu i pojechałem z zespołem, mimo że cały tydzień nie trenowałem z drużyną, bo byłem przesunięty do Młodej Ekstraklasy. Dlatego w ogóle nie wiedziałem, o co w tej sytuacji chodziło i do dzisiaj tego nie rozumiem. Widać jednak było, że od początku trener miał do mnie jakieś uprzedzenie.
- Miał Pan okazję odbyć choć jedną szczerą rozmowę z trenerem, od kiedy przejął on Cracovię?

- Praktycznie nie rozmawialiśmy ani razu. Ja nie miałem w ogóle takiego kontaktu z trenerem, żeby odbyć z nim jakąś rozmowę.

- Mówi Pan o uprzedzeniu trenera Szatałowa. Gdzie, Pana zdaniem, znaleźć można jego genezę?

- Z trenerem miałem styczność jeszcze jako zawodnik Jagiellonii, gdy on, przez około dwa miesiące, pracował w Białymstoku (w 2006 roku - przyp.). Co prawda trenowałem wtedy z pierwszym zespołem, ale miałem 19 lat i w ogóle nie miałem szans na występy. Za czasów trenera Szatałowa chyba nigdy nawet nie załapałem się do meczowej "18". Może wtedy zapamiętał mnie z treningów, może w czymś mu nie odpowiadałem i to się ciągnie od tamtej pory. Chyba tylko tak można tę sytuację tłumaczyć. Zresztą kiedyś podczas rozmowy w Jagiellonii, na której obecny był prezes, usłyszałem od trenera, że nie nadaję się do tej drużyny i że nie widzi mnie w składzie. Po tej rozmowie miałem epizod z testami w Legii Warszawa. Gdy wróciłem do Białegostoku, trenera już nie było w klubie.

- Po wspomnianej konferencji w Krakowie, jakieś jeszcze inne słowa trenera utkwiły Panu w pamięci?

- Powiem szczerze, że po tej konferencji przestałem dokładnie śledzić wypowiedzi szkoleniowca. Przestało mnie to już interesować. Bo jeśli takich spraw nie porusza się w rozmowach w cztery oczy, to nie ma sensu na nich się skupiać.

- W jakim stylu Cracovia dziękuje piłkarzom za współpracę? Pan w koszulce w pasy gra od 2008 roku.

- Ciężko to jeszcze określić, bo ja tak naprawdę nie wiem jeszcze, na jakim stoję lodzie. Zastanawiam się, czy stąpam po cienkiej, czy grubszej tafli. Przygotowania zacząłem z pierwszym zespołem. Zagrałem w dwóch meczach kontrolnych z drużyną Młodej Ekstraklasy i połowę w sparingu z Kolejarzem Stróże. Podjąłem rywalizację, pokazując się z jak najlepszej strony, by załapać się na obóz. Nie pojechałem na pierwsze zgrupowanie do Jarocina, więc wiadomo, że nadzieje prysły. Z pięcioma kolegami zaczęliśmy treningi w drużynie Młodej Ekstraklasy, potem ta drużyna wyjechała na obóz, a my zostaliśmy tylko z trenerem bramkarzy. Robiliśmy, co mogliśmy, ale w taki sposób ciężko jest przygotować się do sezonu. Z własnej inicjatywy odbyłem rozmowę z wiceprezesem Jakubem Tabiszem. Zapewnił mnie, że bez problemu będę mógł odejść na wypożyczenie. Natomiast przez tydzień nie byłem w stanie skontaktować się z dyrektorem sportowym Tomaszem Rząsą, dodzwonić się do niego - i jest mi trochę szkoda. Wiadomo bowiem, że okienka transferowe za granicą już się pozamykały i teraz została tylko polska liga.

- Za to wiele wskazuje na to, że wiosną podstawowymi obrońcami Cracovii będą cudzoziemcy.

- Rzeczywiście, może być to zagraniczna defensywa, ale doszedł też Łukasz Nawotczyński, którego trener zna dobrze z Jagiellonii. Zresztą nie przyszedł po to, by siedzieć na ławce, więc w rywalizacji pewnie sporo namiesza.
- W Cracovii często zmieniają się koncepcje polityki kadrowej: była produkcja piłkarzy netto, stawiano tylko na Polaków, teraz jest zaciąg zagranicznych graczy. W tym może tkwi problem klubu?

- Zgadza się. Gdy przeanalizuje się ostatnie dwa i pół roku, od kiedy jestem w Cracovii, żaden trener nie pracował dłużej, niż dziewięć miesięcy. Kto w Cracovii popracuje troszeczkę dłużej i się przyzwyczai, jak wydawało się być z trenerem Lenczykiem - i tak kończy swoją przygodę. W porządku, tylko utrzymaliśmy się w ekstraklasie, nie był to na pewno szczyt marzeń kibiców i profesora Filipiaka. Biorąc jednak pod uwagę to, że niemal wszystkie mecze graliśmy na obcych stadionach, z perspektywy czasu trzeba to uznać za sukces. Z trenerem Lenczykiem zaczęło nam się coraz lepiej współpracować, drużyna była mądrze budowana, ale, niestety, doszło do zmiany. Przyszedł nowy trener, który miał inną koncepcję i trzeba było przyzwyczajać się do zupełnie innych treningów. Wyniki świadczą, że było ciężko. Jesienią wyniki znów wymusiły zmianę. Obecny trener ma całą zimę na przygotowania i dostaje chyba wszystkich zawodników, których chce. Więc jest nadzieja, że gra zespołu w końcu będzie wyglądała lepiej.

- Zakładamy, że odchodzi Pan teraz na wypożyczenie do innego klubu, bo to chyba najbardziej prawdopodobne. Po pół roku wraca, bo trener Szatałow nie trafił z transferami, czy dlatego, że szkoleniowca nie ma już w Cracovii?

- Jestem otwarty na każdy scenariusz. Spodziewam się także tego, że być może będę musiał spędził pół roku w Młodej Ekstraklasie i zobaczyć, jak się sytuacja rozwinie. Mój kontrakt z Cracovią obowiązuje jeszcze przez półtora roku, ale jeżeli klub nie będzie mnie chciał, oczywiście nie będę zachowywał się tak, by na siłę zostać.

Rozmawiał Artur Gac