Płazy wymierają na naszych oczach. Czy warto je ratować?

FLESZ - Jak zapobiec odwodnieniu?

To wiecznie głodne i nienasycone żarłoki. Wychodzą na łów po zmroku. W przepastną paszczę ropuchy szare czy zielone wpakują każdy ruchomy obiekt, który zdołają pochwycić. Mniejsze gąsienice, dorosłe owady czy ślimaki łapią lepkim językiem przyczepionym do krawędzie szczęki. Stąd pewnie powstał przesąd o pluciu jadem, który niejedną ropuchę kosztował życie.

Większe ofiary zjedzą w całości. Jeśli w ogrodzie będzie zapuszczony kącik, stos luźno ułożonych kamieni, to płaz zagości w nim na stałe. Odwdzięczy się opieką nad warzywniakiem. Wrócę do płaziego apetytu. Postanowiłem sprawdzić empirycznie przypisywany im apetyt. Zakupiłem garść larw chrząszcza mączniaka, a w kompoście nakopałem solidną porcję apetycznych dżdżownic. Pięć dekagramów żywego, ruchliwego mięska.

Na ucztę zaprosiłem pierwszego znalezionego na drodze płaza. Padło na siedmiocentymetrowej długości ropuchę zieloną. Urodziwy płaz przybrany w maskującą panterkę z zielono białych plam. Larwy chrząszcza zjadała jedną po drugim. Po dwudziestej sztuce wyłożyłem drugie danie, czyli spaghetti z dżdżownic. Pięćdziesiąt gram pokarmu ropuch pożarła w dwa kwadranse. Mniej więcej połowę tego, co ważyło całe zwierzątko.

To tak, jakby człowiek pochłoną na kolacje trzydzieści kilogramów mięsa. Ropucha w ogrodzie to dobra rzecz. Tyle tylko, że co raz trudniej osiągalna.