Podgrzany piasek

Gdy jest mecz, rodacy siadają przed telewizorami i mamy półtorej godziny z dala od marszów niepodległości, Smoleńska, in vitro. A potem wszyscy wracają do swoich zajęć i ulubionych tematów, czyli jak wyżej.

Jeśli zaprasza się do studia ministra Bańkę, to można co najwyżej zapytać go o to, ile medali zdobędziemy na igrzyskach w Pjongczangu, a gdy odpowie, że dwa lub trzy, to należy błyskotliwie skontrować: a dlaczego tak mało? No bo przecież skoro wyślemy kilku skoczków, Justynę Kowalczyk, armadę na panczenach i kobiety z bronią palną to medali powinno być, jak w Vancouver, ze sześć. A nawet więcej, bo przecież łyżwiarze już mają halę w kraju i przestali smucić o tułaczce w poszukiwaniu lodu.

Hala w Tomaszowie kosztowała 47 mln zł, z czego połowę dało ministerstwo sportu. W ciągu czterech lat na infrastrukturę sportową nasze państwo ma wydać 1,8 mld. Zdaje się dużo, jeśli się nie wie, że tyle to kosztował jeden Stadion Narodowy. Oczywiście więcej takich obiektów dla piłki nożnej budować nie będziemy, więc trochę na areny dla mniej narodowych sportów pozostanie.

Nie tylko na hale z lodem, ale i z piaskiem. Nie żartujemy, w kryte boiska do gier plażowych inwestują w całej Europie. Nie mogliśmy zostać w tyle, w poniedziałek minister Bańka przeciął wstęgę w Spale.

W Krakowie kilku zapaleńców walczy o to od dwóch lat. Na Bagrach odmowa, bo dach byłby zbyt wysoko, projekt z balonem przy Bulwarowej także zastopowany, bo niezgodność z planem zagospodarowania, a 260 tys. to za dużo dla budżetu obywatelskiego.

Może więc należy uderzyć do ministra Bańki? Albo do jego następcy, jeśli się nie ostanie przy rekonstrukcji gabinetu? Choć coś nam mówi, że akurat na tego zawodnika selekcjoner nadal będzie stawiał. Sam minister, który przecież nie biegał sprintów jeno dłuższe dystanse, też to przeczuwa, skoro zapowiada, że po igrzyskach wyciągnie konsekwencje wobec działaczy sportów zimowych, którzy nie mają strategii rozwoju. Niech ich przegoni w lutym na bosaka po piasku. Niepodgrzewanym nad Wisłą.