Pojednanie Warszawskie

Jan Pietrzak: JAK W KABARECIE

Ono się wtedy nazywało "odwieczną przyjaźnią polsko- -radziecką”. Była to przyjaźń nie do odrzucenia, poparta terrorem, bazami okupacyjnych wojsk i bezwzględną dominacją ateistyczno-komunistyczną. A kiedy przyjaźni było im za mało, mówiono jeszcze o braterstwie. Owszem, byli braćmi Kain i Abel, ale takiej wersji braterstwa raczej nie lubimy.

Przy całym, szczerym szacunku dla wiekopomnego, przełomowego aktu pojednania hierarchii obu chrześcijańskich obrządków, nie da się uniknąć rozważań co do politycznego i społecznego wymiaru nowej inicjatywy. Może warto zbliżenie w sferze wiary podeprzeć jakimś znaczącym gestem dobrej woli w sferze praktycznej? Patriarcha Moskwy ma świetne relacje z prezydentem Putinem... Na początek niech to będzie decyzja Gazpromu o zrównaniu cen gazu dla Polaków z cenami stosowanymi wobec Niemców. Dobre wrażenie zrobiłby też zwrot szczątków samolotu TU 154, łącznie z czarnymi skrzynkami, telefonami, kartami kredytowymi, obrączkami… A także wznowienie prac komisji wypadków lotniczych z udziałem najlepszych światowych ekspertów.

To pierwsze z brzegu przykłady, jak wykorzystać religijne zbliżenie dla pożytku obu narodów. Przecież o to chyba chodzi inicjatorom apelu pojednania, by z tego wyniknął jakiś wspólny pożytek. Dobrze byłoby też wiedzieć, kto i dlaczego akurat w obecnym momencie spowodował tę historyczną, pierwszą wizytę głowy rosyjskiego kościoła w Warszawie? Musiał to być ważny powód, a nie tylko potrzeba wspólnej modlitwy, której zresztą zabrakło podczas świeckiej uroczystości na Zamku Królewskim. Natomiast nie zabrakło kilku osób, których obecność dziwiłaby mniej podczas spotkania Paktu Warszawskiego, niż przy podpisywaniu deklaracji chrześcijańskiego pojednania.

Pomijając wszelkie niejasności i wątpliwości, prośmy Matkę Bożą Łaskawą, patronkę Warszawy i Lwowa, by Pojednanie Warszawskie służyło jedynie dobru, prawdzie i Bożej Chwale.