Polacy wcale nie są ksenofobami. Możemy pomagać, byle mądrze

- Czy Polacy są gotowi na pomoc uchodźcom?
- Ja bym zapytał inaczej: ilu Polaków już pomaga obcokrajowcom? Dla mnie to pytanie jest trochę krępujące, gdyż u mnie w domu mieszka czterech Afrykanów. Takich osób, którzy pomagają, jest mało, bo i obcokrajowców w Polsce jest mało, najmniej ze wszystkich 28 krajów UE: ułamek procenta. Przeciętny Kowalski nie ma na co dzień kontaktu z obcokrajowcami, są oni dla niego dalecy, nieznani. Zadawanie pytań o imigrantów w sondażach jest przykładem kiepskich badań, z których nic nie wynika. Sondaże i deklaracje są inne, a inna jest rzeczywistość, choćby wtedy, kiedy np. słyszymy od bliskich, znajomych, że potrzebna jest pomoc. My jej wtedy udzielamy.

- Nie stać nas na własne zdanie?
- Nie ufam sondażom, denerwuje mnie mówienie o polskiej ksenofobii. Polacy są procentowo drugą nacją, po Rumunach, wyjeżdżającą do krajów starej Unii Europejskiej. Czy ci ludzie, którzy wyjeżdżają, przebywający w Londynie, Edynburgu czy Berlinie i Oslo, są ksenofobicznie nastawieni do innych? Oni się kontaktują z miejscowymi i żyją wśród nich. Nie jest możliwe, że wyjeżdżają tylko normalni, a nastawieni ksenofobicznie zostają.

- To trudne do udowodnienia?
- Oczywiście, że nie. Co zwykły obywatel wie o uchodźcach pokazywanych w telewizji w pontonach uciekających z kraju ogarniętego wojną? To są rzeczy dość szokujące i najczęściej reagujemy w ten sposób i mówimy: trzeba tym ludziom pomóc. Z drugiej strony zadajemy sobie pytanie, skąd są ci ludzie, w jakim języku mówią, zauważamy, że są odmienni. Samo przyjmowanie ich to jest proces złożony, nie da się go ograniczyć do otwarcia drzwi, a potem co?

- To co trzeba zrobić, by Polacy byli bardziej otwarci?
- Informacja i edukacja to są ważne sprawy. Trzeba edukować społeczeństwo, a to oznacza pokazywanie reportaży o ludziach, którzy wyruszają na tę swoistą migracyjną pielgrzymkę, nie wiedząc, dokąd. Przecież o Polsce nikt nie słyszał. O większości krajów UE także, jest po prostu mit bogatej, mlekiem i miodem płynącej Europy. Trzeba też rozmawiać z dawnymi uchodźcami, którzy zaadaptowali się w Polsce, pokazywać ich życie, rozmawiać z nimi po polsku. Poza tym uważam, że naszym obowiązkiem solidarnościowym jest przyjąć te dwa tysiące uchodźców. Sprawa nie polega na pytaniu, czy uchodźców przyjąć, tylko jak godnie to zrobić. W jaki sposób się nimi zająć. My nie przyjmiemy wielu tysięcy uchodźców jak Włochy. Dwa tysiące to kropla w morzu.

- A na jaką liczbę jesteśmy przygotowani?
- Na dwa tysiące powinniśmy być. Powinni oni zostać objęci fachową opieką, choćby z pomocą psychologów międzykulturowych. Fachowcy wiedzą, jak zaznajomić imigrantów z kulturą, przeprowadzić z nimi treningi. Potrafią pokazać uchodźcom, co może być inne, nieznane. To działanie, które przynosi skutki. Najgorszą rzeczą jest mówienie tylko, że przyjmiemy uchodźców bez zrobienia następnego kroku pokazującego, jak to w praktyce będzie wyglądać.

- Czy nas na to stać?
- Stać. Jest dużo organizacji, które specjalizują się w pomocy uchodźcom. Robią to, nie oczekując za to pieniędzy.

- Czy Syryjczycy, których przyjęliśmy, zasymilują się u nas?
- Rzecz polega na organizacji przynajmniej półrocznych kursów językowych czy zajęć z przygotowania zawodowego. To jest zgodne ze standardami. Nauka poruszania się w polskiej i europejskiej rzeczywistości to podstawa. To przyniesie tym ludziom, a także wolontariuszom i specjalistom, wiele satysfakcji. Niestety, na razie jest niewłaściwy klimat do dyskusji, bo poszedł do Polaków taki przekaz: "ktoś nam wciska uchodźców, a my tego nie chcemy". Politycy przed wyborami próbują ten przekaz wykorzystać. Apeluję, by nie przyjmować takiego myślenia, bo jest szkodliwe dla wszystkich.

Rozmawiał Tomasz Dereszyński

CZYTAJ TAKŻE: Uchodźcy w Polsce. Przyjmować czy nie?