Problem z dzikami. Na naszych oczach zachodzi proces udomowienia

Na naszych oczach zachodzi proces powtórnej domestykacji. Czyli udomowienia. Tym razem bez udziału ludzi. Dziki wprowadziły się̨ nie tylko na podmiejskie osiedla wielkich metropolii, ale nawet do centrum miast. Parki, ogródki działkowe, tereny zielone to ich nowy dom. I ani myślą̨ wracać́ do lasu.

Na plaży bezczelnie wkładają ryje do plecaków. Korzystają z przejść dla pieszych i mam wrażenie, że prawidłowo reagują na czerwone i zielone sygnały. To nie ich wina. Na początku ktoś́ poczęstował je kanapką. Zostawił resztki w koszu na śmieci. Reszta była już̇ prosta. Wpierw dziki przywykły do przekąsek. Stąd do mniej lub bardziej wysublimowanych wymuszeń́ jeden krok. Jak nic nie dostaną, zryją trawniki. Wykopią cebulki tulipanów i narcyzów z rabaty. Z jednej strony łaszące się̨, półoswojone zwierzę. Z drugiej strony wciąż nieprzewidywalna, niebezpieczna, choćby z powodu masy ciała, istota. Rozwiązania brak.

Domowe świnie już̇ mamy. Teraz mamy coś co nie jest już dzikiem, ale nie jest też domowym świniakiem. Polowania z bronią palną na zabudowanym obszarze nie wchodzą̨ w grę̨. W Budapeszcie zatrudnili łuczników. Polują na dziki z łukami i kuszami. Nawet wirus afrykańskiego pomoru świń nie wyrządził miejskim dzikom większych szkód. Odłowione i wywiezione w odległe strony szybko wracają. Trzeba by je nieustannie płoszyć i bez litości przeganiać́, ale kto to będzie robił?