Prywatne życie jaszczurek

Wymaga tylko cierpliwego siedzenia w bezruchu w pełnym słońcu. Zwinka to nasza najpospolitsza i największa jaszczurka. Czasem i dwadzieścia pięł centymetrów ciała (w tym blisko połowa ogona) plus cztery łapki. Do tego śliczna szata godowa samców: intensywna zieleń przeplatana różnymi kombinacjami ciemnych plamek.

Samce są wybitnymi rozbójnikami. Nie chodzi tu o polowanie na drobne owady, ale wzajemne relacje. Gdy wyjdzie słońce jaszczurki leniwie wypełzają ze swoich ukrył i gromadnie pobierają słoneczne kąpiele. Rozgrzane, nabierają wigoru i zaczynają sobie przypominał, że właśnie nadeszła wiosna i czas przedłużył gatunek. Wraca im także wyjątkowe przywiązanie do własnego kawałka ziemi, czyli terytorium. A święte prawo własności wymaga, by o niego walczył. Każde spotkanie dwóch jaszczurek samców łeb w łeb powoduje natychmiastowy wybuch kłótni. Był może zieleń działa na nie jak czerwona płachta na byka.

Zaczyna się przedstawienie: jaszczurki kurczą ciało, nadymają gardło i ustawiają się zielonym bokiem na wprost głowy przeciwnika. Wydają się wtedy znacznie wyższe i większe. To dopiero zwyczajne prężenie muskułów, wstęp do poważnej awantury, chyba że jeden z nich uzna się za słabszego i opuści terytorium przeciwnika. Jeśli nie, rozgrzani do czerwoności panowie zaczynają się chwytał szeroko rozwartymi szczękami. Ten, który celnie złapie konkurenta za dolną częśł, zwykle wygrywa. Rytuał wymaga, by słabszy uderzył w tym momencie kilka razy łapkami o podłoże. Tupanie, to znak uległości i zwycięstwa. Pobity zostaje uwolniony i powinien szybko salwował się ucieczką. Jeśli nie, to ryzykuje pogryzienie do krwi, a bywa, że śmierł. Następnym razem opowiem wam o jaszczurczych miłostkach.