Przezorna sroka

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

To najbardziej ostrożne, sprytne i przezorne ptaki. Sroki są doskonale wszystkim znane. Biel i czerń z metalicznym połyskiem. Głos żaden, jeśli ochrypłe wrzaski będziemy gotowi uznać za śpiew, zdolności do lotu niezbyt wielkie. Tyle tylko, by falistym, ciężkim lotem przelecieć z jednego miejsca na drugie. I ten dziób: hakowate narzędzie budzi (całkiem słusznie!) najgorsze skojarzenia. Sroka jest ptakiem uniwersalnym: padlina, odpadki, owoce, ślimaki, owady. Także cudze gniazda. Słyszałem myśliwskie opowieści jak to sroka jednym celnym uderzeniem dzioba wpierw oślepi młodego zajączka, by później metodycznie dobić bezbronną ofiarę. Straszny z niej rozbójnik, ale cóż - każdy w przyrodzie radzi sobie jak może. Zresztą sroki padają łupem choćby jastrzębia, który chwyta je w powietrzu. Zaś łażące po ziemi, trafiają w szpony myszołowa. Wrócę do pochwał. Para srok zagląda do mnie prawie każdego dnia. Zawsze wczesnym rankiem. Jedna sztuka przysiada na eksponowanym miejscu i niczym złodziejska czujka bacznie pilnuje okolicy. Najmniejszy ruch firanką w oknie i podnosi alarm. Jeśli nic się nie dzieje, na zmianę dokładnie zaglądają we wszystkie zakamarki. Z lubością zagłębią się w otwartym koszu na śmieci. Pryzmę kompostu rozgrzebują niczym kury, ale tylko w czasie roztopów. Wiedzą, że zmarznięte na kość resztki są nie do ugryzienia. Przestałem już wykładać słoninę do karmnika, bowiem sroki - podpierając się długim ogonem i przyczepione do krawędzi w pozie dzięcioła - w ciągu jednego dnia wyżerały ćwierćkilogramową połeć. Jeśli będziecie chcieli podejść do sroki, nie możecie nawet na nią spojrzeć. Zaraz ucieknie. Podobnie zachowa się na widok unoszonej lornetki czy aparatu. Gruby kawał drewna przepędzi je z dużej odległości. Widać wiedzą, jak wygląda myśliwska strzelba.