Radosne łańcuchy

Leszek Długosz: Z BRACKIEJ

Jak każdy łańcuch, najpierw są wyrazem zespolenia, ciągłości. Ale te, same stanowiąc symbol, służą do otoczenia innego symbolu – drzewka świątecznego. Są znakiem jedności, chęci współobjęcia. Są wyrazem wspólnej miłości , wspólnie podzielanej wiary… I do tych domowych, pokoleniowych łańcuchów, oplatających choinkę, co rok dopisuje się kolejny, powtarzany łańcuch gestów. Podzielanych tak samo intencji. I pewnie już tak jest, że każda tegoroczna choinka przywołuje także poprzednie?

Cofają się w nas obrazy. Aż do tych najwcześniejszych. Tak dobiegamy do dzieciństwa. W łańcuchu wspomnień przywołuje się łańcuch ludzi wpisanych w nasze pamiętanie. Czyli w naszą tożsamość. W jakość, która w ten sposób, by tak rzec – jakoś się w nas konstytuowała. Dlatego jesteśmy tacy, a nie inni, bo tak stawaliśmy się. Tak zdobywaliśmy życiowy bagaż. Takimi czyniły nas przekazane nam podszepty, podpowiedzi, wdrażane nauki, instalowane obrazy…

Nie umiem i nie chcę pozbyć się zapamiętanego świątecznego obrazka. Opowieści przekazanej mi w dzieciństwie przez opiekunkę moją i nauczycielkę zarazem. Która, sama wspominając dalekie już wtedy dzieciństwo swoje, wmontowała we mnie tę scenkę. Jak to, małą będąc dziewczynką, rozbiwszy w paryskiej cukierni kryształową szybę, nie została skarcona przez ojca. "Tatuś zapłacił, kazał zebrać i dał zrobić dziurki. ( Skrzętna i gospodarna Wielkopolska ) I tak potem w domu w majątku w kaliskim powiecie, wisiały na choince kryształowe sople. Najpiękniejsze na świecie”.

Po latach przeglądam papiery, listy, wiersze owej Pani. Wspomina w nich swoje choinki. Pamiętam, ten wiersz pokazywałem Janinie Garyckiej (w Piwnicy pod Baranami ). Jakże się jej podobał! Wiem, że do tego rozpromienienia dołączy się także i radość Siostry Stefanii (w Zgromadzeniu Sióstr Józefitek ), i pani Marty Chamów (pracującej teraz nad wydaniem tych wierszy), i aktorkom Irenie Jun i Zosi Bawankiewicz-Potockiej w Warszawie…I radość Innych (rozsypanych) po świecie, pamiętających ową Autorkę.

I tak zjednują się łańcuchy ludzkiego pamiętania. Znaki wspólnie podzielanych wzruszeń. Serdeczne ozdoby nizane na nić czasu…

ANNA NAGÓRSKA

DAWNE CHOINKI

Dawne choinki przyszły do mnie we śnie
Utworzyły ogromny, prześliczny zagajnik
Stoją w urodzie i wonności leśnej
Najjaśniejsze kwiaty lat zwyczajnych
Cherubiny skrzydlate i święty Mikołaj
Złote szyszki osnute kryształową przędzą…
Ktoś ozdoby ze starych pudełek wywołał
Lśnią świece. Fruną ptaki. Srebrne sanki pędzą.

Zrosły się szklane kule przed laty rozbite
Na swym miejscu stanęła malownicza szopka
Wszystko jest uniesieniem. Wszystko jest zachwytem
Który u kresu doli też możemy spotkać...
Piór ze skrzydeł anielskich zły czas nie wyskubał
Żałobę ziemi skryła świetlista ponowa
Gwiazdy świecą na wiotkich choinkowych czubach
Jezus nam swe ubóstwo jak szczęście darował…

***

Szanowni Drodzy Państwo: PIĘKNYCH ŚWIĄT! RADOŚCI W SERCACH, JASNOŚCI, LEKKOŚCI W GŁOWACH! A powszędy niech kolędy z Aniołami Was złączają, jednają!

Wasz L.D. (kolędnik z Brackiej)