Rasy psów. Owczarek francuski beauceron

Jego sierść jest najczęściej czarna podpalana, spotykane jest też umaszczenie typu arlekin, czyli z dodatkowymi plamami (czarny podpalany w biało-szare łaty).

Beauceron dawniej uważany był wyłącznie za krótkowłosą odmianę briarda, z którym prawdopodobnie ma wspólnych przodków strzegących niegdyś bydła i owiec. Nazwa rasy - beauceron - wiąże się z miejscem jego pochodzenia - regionem Beauce. Dzięki podpalaniu, szczególnie na łapach, pies był także nazywany Bas-Rouge, czyli w „Czerwonych Pończochach”.

Rasa należy do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana została do sekcji psów pasterskich (FCI Grupa I) i poddawana jest próbom pracy. Dzięki swej inteligencji, odwadze i sile, owczarek francuski często pracuje w policji i na przejściach granicznych, bywa ratownikiem, przewodnikiem niewidomych i dogoterapeutą.

Podczas wojny odnosił sukcesy jako kurier, dziś jest znakomitym stróżem posesji, może być wykorzystywany do pasienia owiec i krów, nadaje się również do sportu - posłuszeństwo, agility, IPO (pies obronny). Beauceron jest bowiem chętny do pracy i szybko się uczy, nie jest jednak psem dla każdego - wymaga właściciela o silnym charakterze, stanowczego i konsekwentnego w działaniu.

Rasa wymaga wczesnego uspołecznienia i odpowiedniego szkolenia pod okiem profesjonalisty. Warunkiem dopuszczającym beaucerony do hodowli jest zaliczenie testów psychicznych - ma to eliminować z hodowli osobniki agresywne lub nadmiernie lękliwe, mogące stanowić zagrożenie dla właściciela lub jego otoczenia. Ze względu na rozmiary i dużą potrzebę ruchu, owczarek francuski powinien mieszkać w domu z ogrodem. Do życia w mieście i niewielkim mieszkaniu nadaje się pod warunkiem częstego wyprowadzania na zewnątrz.

Beauceron nie jest kłopotliwy w pielęgnacji. Krótka sierść nie wymaga pracochłonnych zabiegów, psy kąpie się okazjonalnie. Rasa jest generalnie zdrowa; mogą pojawić się przypadłości typowe dla ras psów dużych - skręty żołądka oraz dysplazję.