Rocznica dzieląca Polaków

Nawet jeśli uznamy, że upadek komunizmu nie był spektakularny, to ważne jest, iż system w końcu zdechł. A poza tym, czy było inne wyjście? Pamiętam dobrze 1988 rok i rachityczne strajki w maju oraz sierpniu, dlatego nigdy nie uwierzę w miliony Polaków, które rzekomo tylko czekały, aby dobić komunę.

Ówczesne społeczeństwo było biedne, zmęczone i apatyczne, raczej nie czuło się atmosfery rewolucji. Inna sprawa, że kompromisu, którego symbolem stał się 4 czerwca, trzymano się zbyt długo. Zapewnił on na pewno bezkrwawe zmiany, ale przyczynił się też do wielu niesprawiedliwości. Ich symbolem są esbeckie emerytury, które jeszcze do niedawna były dużo wyższe niż świadczenia dla ofiar prześladowań.

Wielu Polaków ma poczucie, że koniec totalitaryzmu i początek demokracji w Polsce to okres dziwnego rozmycia. Nie nazwano odpowiednio win, nie ukarano przykładnie sprawców przestępstw. Gen. Jaruzelski stał się symbolem oświeconego dyktatora, któremu rzekomo powinniśmy dziękować, że nie utopił dążeń wolnościowych Polaków w morzu krwi.

Zapomniano o brutalnych komunistycznych represjach, a także o zrujnowaniu gospodarczym Polski. Dyktatorzy z Chile i Korei Południowej zostawili po sobie przynajmniej odważne reformy ekonomiczne, tymczasem nasi władcy okazali się kompletnymi nieudacznikami. Zbyt łatwo machnęliśmy na to ręką. Również dlatego jesteśmy dziś tak mocno podzieleni.