Sarki odkrywa losy swojej rodziny

– Od kiedy gruchnęła wiadomość, że dostał Pan powołanie do kadry Haiti, wszyscy zastanawiają się, czyj był to pomysł. Czyżby Donalda Guerriera, który chciał mieć w kadrze kolegę z Wisły?

– Pochwaliłem mu się, że moi pradziadkowie byli z Haiti. Pradziadek przybył do Afryki jako misjonarz. Donald był pod wrażeniem, że znam tak dobrze korzenie mojej rodziny. Rozmawiałem z nim o tym, że nie mogę grać w kadrze Nigerii, bo jestem za słaby.

On się oburzył: „Jak to za słaby, spokojnie byłbyś w stanie grać na reprezentacyjnym poziomie”. I wtedy zapytał: „To może byłbyś zainteresowany grą dla Haiti?” Żachnąłem się wtedy, w końcu to tak odległy kraj. Poza tym, liczyłem, że może selekcjoner Nigerii kiedyś mnie powoła. Ale mimo dobrej gry w Wiśle nikt z Nigerii się nie odezwał. I wtedy stwierdziłem: „Lepiej będzie, jeśli zdecyduję się na grę dla Haiti”. Donald myślał, że żartuję, ale potem stwierdził: „Przyjacielu, skoro mówisz poważnie, dzwonię zaraz do haitańskiej federacji!”

– Potężną siłę oddziaływania ma Guerrier, jeśli tak od razu udało mu się wszystko załatwić.

– Widocznie ma dobre relacje z tamtejszymi działaczami. Niebawem prezydent federacji haitańskiej i selekcjoner Marc Collat skontaktowali się ze mną i dogadaliśmy szczegóły. Trener stwierdził, że oglądał moje mecze w lidze belgijskiej. Ostrzegał, że początki mogą być trochę trudne, bo nie jestem nawykły do latynoamerykańskiego stylu gry.

– Myśli Pan, że uda się do meczu Haiti z Chile załatwić wszystkie formalności i uzyskać haitański paszport?

– Nie mam pojęcia, czy zagram z Chile. Ale ważne, bym pojechał na Haiti, by załatwić te papiery jak najszybciej. Tym bardziej, że nigdy wcześniej nie byłem w tym kraju. Tak naprawdę nie wiem, jak długo formalności mogą potrwać. Mecz odbędzie się w Miami, muszę więc po prostu udać się na zgrupowanie i zobaczyć, jak wygląda sytuacja.

– Piłkarze, którzy grają na poziomie reprezentacyjnym mają większą szansę się wypromować. Czy taki właśnie cel Panu przyświeca?

– Między innymi. Każdy piłkarz chce się wypromować. Podkreślam, że w Wiśle czuję się jak w domu, jakbym tu siedział od 20 lat, ale nie mówię, że nie chcę się „sprzedać”. Z drugiej strony, chciałbym wypromować też moją grą reprezentację Haiti, tak, by znano ją na całym świecie.

Skoro tam są moje korzenie, chcę poznać moją historię. Tu nawet nie chodzi o futbol. Chcę poznać kraj, z którego pochodzą przodkowie. Może nadal mam tam jakichś krewnych, o których nie mam pojęcia? Może poszukam ich na Facebooku? Mój pradziadek zmarł zresztą niedawno, miał grubo ponad sto lat. Podobnie, jak babcia, która zmarła w wieku stu piętnastu lat.

– A co by Pan zrobił, gdyby nagle przyszło powołanie z kadry Nigerii?

– W Nigerii to był w poniedziałek wielki news, na Haiti tym bardziej. Mój telefon dzwonił chyba z 50 razy. Ale nawet gdyby ktoś sobie przypomniał o mnie w kadrze Nigerii, to teraz zamierzam grać dla Haiti. Nie zmieniłbym zdania. Co do przyjęcia przez haitańskich kibiców, to nie obawiam się go. Już w poniedziałek dostałem od fanów z Haiti kilkadziesiąt zaproszeń na Facebooku. Chcą się dowiedzieć, kim jest ten facet, który zgłosił się do ich kadry.

– A koledzy z Wisły? Jak zareagowali?

– „Dudi” i „Guła” [Dariusz Dudka i Łukasz Garguła – przyp. JUK] trochę ze mnie pożartowali: „Manu, o co chodzi z tym Haiti?!” Ale potem już poważnie dodawali: „Cieszymy się, jedź tam i pokaż im, co potrafisz!” Trener Smuda też życzył mi powodzenia. „Pompa!” – bo on tak do mnie mówi – „pokaż się tam, żeby Wisła coś z tego miała” – wołał. Kevin Lafrance, czyli inny reprezentant Haiti z Miedzi Legnica też się bardzo ucieszył. „Będziemy mieć teraz świetną ekipę” – mówił. Muszę podjąć wyzwanie i udowodnić, że jestem wart tego, by tam się znaleźć.

– A jak zareagowała Pańska rodzina?

– Jestem sierotą, moi rodzice nie żyją od wielu lat. Zginęli w wypadku samochodowym, wraz z dwójką mojego rodzeństwa, gdy byłem mały. Straciłem ich wszystkich jednego dnia. Nigdy wcześniej o tym nie opowiadałem. Ale było mi bardzo trudno, bo musiałem nagle stać się matką i ojcem dla młodszego rodzeństwa.

Myślałem wtedy, że życie mi się skończyło. Musiałem ich utrzymać, chodziłem po domach sąsiadów pomagać im w sprzątaniu, by cokolwiek zarobić. Dopiero futbol mnie uszczęśliwił. Dzięki niemu mogłem zarobić też na edukację mojego rodzeństwa. To piłka dała mi siłę. Rodzeństwo jest teraz ze mnie dumne.