Słodki czy gorzki smak zwycięstwa

Dzieło braci Jean-Pier-re'a i Luca Dardenne pokazuje trudną drogę, jaką odbywa główna bohaterka, która nie tylko musi mierzyć się ze społeczną znieczulicą, ale także z własnymi lękami, postępującą depresją i samotnością - jednym słowem - z życiem, które nie jest usłane różami.

Jak zachowalibyśmy się na miejscu pracowników, do domów których Sandra zanosi swe błagania, zapomina o dumie, licząc na okazanie z ich strony ludzkiej łaski? To jedno z pytań, które zadajemy sobie w trakcie seansu, kiedy bracia Dardenne docierają wraz z Sandrą do źródeł społecznego solidaryzmu we współczesnym świecie. Tylko czy on jeszcze w ogóle istnieje?

W roli głównej reżyserzy obsadzili, po raz pierwszy w swojej karierze, gwiazdę największego, światowego formatu, Marion Cotillard (zdobywczynię Oscara za "Niczego nie żałuję - Edith Piaf"), stawiając sobie poprzeczkę wyżej niż kiedykolwiek. Uczynienie z rozpoznawalnej, pięknej aktorki postaci przeciętnej kobiety stało się bowiem dla nich formalnym wyzwaniem. Pozbawiając Cotillard makijażu i wyrafinowanego kostiumu, który w filmie zastąpiły jeansy i bawełniany podkoszulek, sprawili jednak, że błyszcząca zwykle na ekranie gwiazda stała się przezroczysta. Kropelki potu spływające po jej twarzy, łzy nieraz lejące się po policzkach i podkrążone oczy wiarygodnie oddawały psychofizyczną kondycję Sandry, zmęczonej swoją życiową sytuacją.

Kobieta postanawia jednak walczyć ze względu na dobro męża i dzieci (gdyby nie rodzina, zapewne już dawno przedawkowałaby tabletki nasenne, zatapiając się na zawsze w dojmującym smutku). Podejmuje wyzwanie rzucone jej przez szefa w pełnym słońcu, które nie przestaje jej towarzyszyć na drodze do domów swych kolegów z fabryki. To wizualny znak nadziei, że jej los wkrótce się odmieni?

Im bliżej finału opowieści snutej przez braci Dardenne, zastanawiamy się, czy wsparcie ze strony innych pracowników jest Sandrze w ogóle potrzebne? Czy wyproszona łaska może przynieść upragniony spokój? Osobiste zwycięstwo widoczne na horyzoncie jest możliwe, ale nie za cenę utraty siebie.