Sójka. Nie taka straszna, jak ją malowali

Gdy udawałem, że na nią nie patrzę, podpuszczała mnie całkiem blisko, ale każda manipulacja teleobiektywem powodowała ucieczkę. Coś zaczynało mi świtać w głowie. Na kilka następnych wycieczek do lasu zabrałem solidny kijaszek, który niosłem niczym myśliwską strzelbę. Uciekała z wrzaskiem ledwo mnie zobaczyła. I wszystko stało się jasne. Długie pokutował powszechny pogląd, iż sójka to straszny rozbójnik. Miała pustoszyć ptasie gniazda. Myśliwi bez pardonu strzelali do każdej napotkanej sójki. Ponoć zwracano im koszty naboju.

Co prawda dzisiaj nikt już ich nie prześladuje, ale jak widać sójki są wyjątkowo pamiętliwe i każdy człowiek z długim przedmiotem na ramieniu wywołuje jednoznacznie złe skojarzenia. Po latach na podstawie dokładnych badań ornitologów ptak został zrehabilitowany. Sójki są wszystkożerne i rzeczywiście mają w jadłospisie cudze jaja czy pisklęta, ale szkody są znacznie mniejsze niż uważano.

Niemniej liczebność ptaków śpiewających, ponoć głównych ofiar rozbójnika, jest prawie taka sama w miejscach, gdzie sójki występują, jak i tam, gdzie ich nie uświadczy. Krótko mówiąc sójka okazała się nie taka straszna, jak ją malowali.

Tylko szkoda, że tyle z nich musiało niepotrzebnie zginąć. To urodziwy ptak wielkości pospolitej kawki. Kolorowy, z rozczochraną głowę i zbójeckim dziobem. Gdy wypatrzy człowieka natychmiast podzieli się wiadomością z całą okolicą. To taki leśny system alarmowy. Każdy dziki zwierz, który ją usłyszy, natychmiast rozejrzy się dookoła. I bywa, że dzięki sójkowym wrzaskom ujdzie z życiem tuż sprzed lufy myśliwego.