Sposoby na Tadka-niejadka

Zasady zdrowego żywienia to nie tylko to, co jemy, ale także jak jemy. Ważne jest, aby jedzenie spożywać o określonych porach, w spokojnej i życzliwej atmosferze, a także unikać podjadania między posiłkami. Dbałość o przestrzeganie tych zasad jest szczególnie ważna u rodziców małych dzieci, bo prawidłowe wzorce w tym zakresie kształtują się od wczesnego dzieciństwa. Dzieci zasady zdrowego żywienia dopiero poznają, naśladując przede wszystkim członków najbliższej rodziny.

Koniec "wielkiego żarcia"
Konsekwencją złych wzorców są coraz częstsze zaburzenia łaknienia u dzieci, objawiające się m.in. brakiem apetytu. Problem ten dotyczy ok. 25 proc. dzieci w wieku przedszkolnym. - Po 1. roku życia kończy się tzw. wielkie żarcie i wtedy zaczynają się kłopoty - mówi pediatra i dietetyk lek. med. Joanna Nieroda-Jabłońska. Z jej doświadczenia wynika, że częstą przyczyną braku apetytu u dziecka są nieprawidłowe nawyki żywieniowe.

Jednym z najczęstszych jest podawanie dziecku słodyczy i innych wysokokalorycznych przekąsek, w tym słodzonych napojów. Dzienne zapotrzebowanie energetyczne dziecka jest mniejsze niż osoby dorosłej. W przypadku maluchów w wieku 1-3 lat to ok. 1300 kcal, u dzieci 4-, 6-letnich - średnio 1700 kcal. A tabliczka czekolady może dostarczyć aż 500 kcal, batonik ok. 300 kcal, a szklanka soku lub napoju gazowanego 150-200 kcal.

Joanna Nieroda-Jabłońska przestrzega: - Dziecku podaje się słodycze jako przekąski pomiędzy posiłkami, tymczasem ich podaż kaloryczna jest tak wysoka, że dziecko, mając niezbyt duże łaknienie, może rzeczywiście nie zjeść już potem normalnego posiłku. Pediatra zaleca rodzicom, by regularnie co 2 godziny "podtykali" małemu niejadkowi coś do zjedzenia, jednak produkty te muszą być zdrowe i pełnowartościowe. Wtedy, nawet jeśli dziecko nie będzie zjadało jednorazowo dużych posiłków, w ciągu dnia przyswoi odpowiednią liczbę kalorii.

Lęk przed nowym
Częstą przypadłością kilkulatków jest tzw. neofobia żywieniowa, czyli niechęć do spożywania niektórych produktów lub całych grup pokarmów. Do pewnego stopnia może być to przez rodziców akceptowane. Zaniepokoić powinno jednak, kiedy unikanie pewnych pokarmów jest przyczyną niedoboru witamin oraz mikro- i makroelementów, gdyż dalszą tego konsekwencją jest słaby rozwój fizyczny dziecka. Postępowanie z takim "selektywnym" niejadkiem wymaga dużej cierpliwości rodziców.

Zaleca się, aby:
* Nowy posiłek, mimo początkowej niechęci dziecka, proponować wielokrotnie (nawet 10-15 razy), zanim ostatecznie zrezygnujemy z jego podawania.
* Jeśli dziecko nadal reaguje na dany produkt silną awersją, objawiającą się np. wymiotami, przez jakiś czas w ogóle nie podawać dziecku pokarmu, którego nie akceptuje.
* Należy chwalić dziecko za każdą próbę spożycia nowego produktu, nawet jeśli jest to powąchanie lub polizanie.

Lęk przed przedszkolem
Spadek apetytu może mieć u dziecka także podłoże psychiczne. Czasem ma to charakter przemijający i jest związane np. z pójściem do przedszkola.

Jeśli niechęć do spożywania posiłków trwa dłużej, może być manifestacją braku gotowości dziecka do oddzielenia od rodziców. Wtedy, aby ułatwić mu przystosowanie się do nowej sytuacji, można skrócić czas pobytu w placówce lub częściowo towarzyszyć w przedszkolu. Jeśli to nie skutkuje, należy rozważyć, czy decyzja o uczęszczaniu malucha do przedszkola nie była przedwczesna. Warto zasięgnąć opinii psychologa dziecięcego.

W rodzinie jest coś nie tak
Zaburzenia łaknienia u dziecka mogą też wynikać ze złych relacji w rodzinie. Z punktu widzenia dziecka pożądane jest, aby skonfliktowani rodzice zaniechali kłótni i skupili się na braku apetytu u dziecka. Zaburzenia łaknienia będą występować u niego tak długo, jak długo nie unormują się stosunki w rodzinie.