Suweren

- Mamo, kup mi loda!

- Synuś, mamusia kupiła ci bułeczki, parówki i soczek. Nie ma na loda. Idziemy.

- Ale ja chcę! - suweren kładzie się na ziemi i tupie.

- Wstań, śpieszę się do pracy… Proszę. No, dobrze. Jedna kulka. Wybierz sobie.

- Czekolada, śmietana i truskawa!

- Jedna, kochanie.

- Czekolada i truskawa.

- Pani kochana, pani mu podzieli pół na pół. Mam tylko trzy złote bez dwóch groszy. Może być? Bardzo dziękuję. No, masz, jedz. Musimy iść, bo nam tramwaj ucieknie.

Przez szum hali przebija się coraz wyraźniej wysoki skrzeczący głos. Dwie mocno wymalowane panie w wieku późnobalzakowskim. Mniejsza słucha (a przynajmniej stara się sprawić takie wrażanie), większa (o wzroście mniej więcej równym obwodowi talii) przetwarza radykalnie nieproustowski strumień świadomości na monolog o impecie Wielkiej Siklawy. Nagle podnosi głos.

- O, Ewa z Maciusiem! Tam! - wskazuje ozłoconym palcem na suwerena z mamą.

- Nie ma co, córa to mi się nie udała… Dno. Nie dziwne, że chłop ją rzucił. Ale wnuka to mam wspaniałego! Maciuś, chodź do babci!

- Baaaaaabcia!

- Synek, ja do pracy muszę… Tramwaj... Mamo, no... Dobrze, to ty go dzisiaj weź, bo ja na drugą zmianę... Daj mu obiad. Tylko nie kremówki, nie pączki znowuż, błagam! No to pa, synuś. Do wieczora. Bądź grzeczny!

- Maciuś, ale ci mama brzydkiego loda kupiła! Okropnie brzydkiego! Babcia kupi ci pięknego. Babcia wzięła chwilówkę i ci kupi takiego loda, że… No, ile kulek chcesz. Trzy? Weź cztery. Pięć weź! Pani da mu pięć. Dwie czekoladowe, bo on bardzo lubi czekoladę. Jak babcia.

- Ale bez polewy! Ja…

- Pani leje polewę, pani nie żałuje! Mój Maciuś będzie miał wszystko. O! I to jest piękny lód! I kto kupił takiego pięknego loda? Babcia. Bo babcia jest piękna i dobra. A kto kupił brzydkiego loda? Mama. Mama jest zła i brzydka. Nie daje Maciusiowi. A Maciuś powinien mieć wszystko, czego pragnie.