Świątynia Putina

W najbardziej prestiżowym i najdroższym miejscu w Europie, opodal Pól Marsowych i wieży Eiffla (blisko przedwojennego konsulatu Polski, potem Instytutu Polskiego) powstanie gigantyczna cerkiew z cebulami złoconych kopuł oraz ośrodek kultury, szkoła i centrum parafialne. Za samą działkę Federacja Rosyjska zapłaciła 70 milionów euro, czyli jakieś 300 mln zł.

Na konkurs architektoniczny wpłynęły 444 projekty z całego świata. I zaczęła się jazda… Francuskie rygory ograniczają fantazje w przestrzeni zabytkowej: forma nowej bryły musi wpisać się w estetykę historyczną i komponować z istniejącym krajobrazem.

Tymczasem ambasador Rosji oraz biskup Marek z Jegoriewska mieli w jury głos decydujący i priorytety. W Paryżu istnieje już kościół prawosławny, ale zależny od Patriarchatu Ekumenicznego Konstantynopola, czyli niezależny od Moskwy. Obecne przedsięwzięcie ma ten błąd naprawić. Wiadomo było, że pieniądze nie mają znaczenia: budowla ma być arcyrosyjska w stylu i zapierać dech w piersiach. To nie mogło się spodobać nadsekwańskim estetom. Przedstawiciele miasta Paryża i stowarzyszenia architektów Francji zgłosili veto do wyłonionego przez jury projektu.

I co? I nic. Jak dziś na Ukrainie. Rosjanie zwiększyli presję dyplomatyczną, polityczną, formalną i nieformalną. Starą metodą wybrano inny projekt (moim zdaniem bardziej inwazyjny niż poprzedni) i ponowiono ofensywę. A rosyjskie media ogłosiły początek budowy „najpiękniejszego i najbardziej prestiżowego kościoła kiedykolwiek wzniesionego”.

Według francuskiego prawa architekt wykonawczy – przed rozpoczęciem budowy – musi pisemnie poinformować o szczegółach zarząd Narodowego Związku Architektów. Żadne pismo nie wpłynęło. Dziennikarzom wyjaśniono, że Związek Architektów „nie będzie komentować sytuacji”.

Budowa ma kosztować 100 mln euro. Otwarcie za rok. I powiem Państwu, co się stanie: wszyscy będą pod wrażeniem i zachwyceni. Rosjanie, wykonawcy, a w końcu paryżanie, których przekona oszałamiający rozmach i porównania do Tołstoja, Puszkina i jasnowłosych carówien.

Mit wygra, bo taka jest natura mitu. Tylko my – jak idioci – pozwalamy rozbijać nasze mity w proch.