Szybowce też latały

Tarnowski sport lotniczy

 W jednym z sierpniowych numerów "Dziennika Polskiego" pisaliśmy o historii tarnowskiego sportu balonowego. Jednak w czasach międzywojennych nie była to jedyna sekcja sportów lotniczych, jaka działała w naszym mieście. Wiosną 1935 roku, u boku Mościckiego Klubu Balonowego powstała sekcja szybowcowa. Wielbicielem szybowców okazał się Romuald Wowkonowicz, ówczesny dyrektor generalny Państwowej Fabryki Związków Azotowych, który włączał się aktywnie w działalność sekcji.
 Po odbytym kursie w legendarnej już dziś Bezmiechowej, pierwszym pilotem w historii sekcji został Tadeusz Gutt, który wykonał próbne ćwiczenia na skaucie. Po wykonaniu lotów, sporządzono protokół, który przekazano do zatwierdzenia przez Towarzystwo Bureau Veritas w Paryżu. Po 45 dniach nadeszła ze stolicy Francji wiadomość, że jednostka została wpisana do rejestru jako sprawna do wykonywania ćwiczeń próbnych. Pod koniec 1938 roku, sekcja szybowcowa liczyła stu siedmiu członków, w tym dwudziestu jeden pilotów. Loty odbywały się na szybowcach Czajka, Komar, Salamandra, Orlik, Wrona i Sroka. Ten ostatni był przystosowany do lotów akrobatycznych.
 W latach 1936-39 mościccy piloci szybowcowi odbyli 167 lotów z dwóch wzniesień, Just i Rachowiec, znajdujących się w Tęgoborzu.
 Piloci i adepci z Mościc marzyli jednak o własnym szybowisku. Jego lokalizację upatrywali na Wzniesieniu Koszyckim.
 W 1938 roku na wypożyczonych samolotach Czajce i Orliku, odbyli pierwsze loty. Próby nie potwierdzały jednak przydatności tych terenów. Główną przyczyną niezakwalifikowania ich na miejsce startu szybowców były małe prądy powietrzne.
 Sportowe wyczyny sekcji zamykają się w trzech zwycięstwach odniesionych przez w Tadeusza Gutta, Zdzisława Łysonia i Józefa Kuzia w zawodach w Tęgoborzu. Cała trójka ubiegała sie o licencje międzynarodowe. Niestety II wojna światowa spowodowała przerwanie działalności sekcji. Po wyzwoleniu nie podjęto próby wskrzeszenia tej dyscypliny sportu w Tarnowie.

(BD)