Tradycja

Zbigniew Bartuś: KWADRATURA KULI

U sąsiadki nakryty obrusem stół, na nim chrupiący chleb, swojskie wędliny, sery i jajka, sernik na zimno.

Dzień dobry, dzień dobry! Szczęść Boże, szczęść Boże! Ludzie blisko siebie. Wszyscy znajomi, wszyscy swoi, choć wielu z nich (większość?) dotarło chwilę temu na "miastowych” rejestracjach. I tak co kawałek, na całej długości wiejskiej drogi, równej i pięknej, bo wyasfaltowanej i doposażonej w chodnik i kanalizację – jak głosi tablica przy nazwie miejscowości – za unijne dotacje.

Dwie dekady temu niemal wszystkie domy tutaj były drewniane. Klimat tworzyła gnojówka, prawie nikt nie miał łazienki. To była bardzo biedna wieś na końcu świata. Rzec można: tradycyjna. Teraz to już jest prawie miasto. Przynajmniej z wyglądu.

Na dachach dachówka lub solidna blacha. Elewacje ocieplone, pomalowane na żywe kolory. Zadbane ogródki, proste płoty, chodniczki z kostki, tu i ówdzie kolorowej, ostatnio zdarza się nawet granit. Po dwa auta w każdej zagrodzie; mocno nastoletnie, ale sprawniejsze od nowych maluchów i syren za komuny. W każdym domu TV-sat i szybki internet, dzieciaki ganiają po podwórkach z tabletami, więc ci z podwórka przy kapliczce pod górką od razu wiedzą – z "Fejsa” – co się dzieje na drugim końcu wsi.

Jednocześnie nie zapomnieli, jak wygląda kura, a nawet kaczka, gęś, koza. Co w ich miejskich klasach nie jest oczywiste. Przed wakacjami drugoklasiści rysowali ulubionego zwierzaka i większość ortodoksyjnie miastowych wybrała dinozaura. Naiwny rzekłby, że to zwierz mocno osadzony w ziemskiej tradycji, realista – że to tradycja hollywoodzka. A gdzie polska? Tu, pod Kazimierzą Wielką, trzyma się nieźle.