Układ płciowy Izabeli Łęckiej

Dostawka - Paweł Głowacki

Czyżby układ pokarmowy Koziołka Matołka? A może przełyk Tytusa, trzustka Romka i nerki Atomka? Jelito grube Pszczółki Mai? Układ oddechowy Misia Uszatka? Wątroba Bolka, tarczyca Lolka oraz wyrostek robaczkowy Toli?... Porzucając bajki mikre i do bajek potężnych przechodząc - jak wzmocnić i tak już mocarną prawdę realistyczną "Lalki" Bolesława Prusa? Wielbiciele dzieła tego zwykli skandować stary refren: cudowny jest artyzm "Lalki", gdyż wedle pomieszczonych w niej opisów starej Warszawy, śmiało można by starą Warszawę odbudować! Więc może, dla wzmocnienia tak pojętej maestrii, nie byłoby źle kolejne wydania dzieła uzupełniać barwnym schematem układu płciowego Łęckiej, tym samym dając przyszłym pokoleniom szansę odbudowania nie tylko starej Warszawy, ale i pięknej Izabeli?
Patrzę na kościotrupa Donalda. Rzeczywiście - chrząstka w chrząstkę szkielet kaczki wprost ze wsi wziętej! Pięknie, lecz na co mi ta wiadomość? Przyglądam się nędzy nachalnego realizmu i recytuję pierwsze takty starej opowieści. "Jak się spotkali? Przypadkiem, jak wszyscy. Jak się zwali? Na co wam ta wiadomość? Skąd przybywali? Z najbliższego miejsca. Dokąd dążyli? Alboż kto wie, dokąd dąży?". _Tak w 1773 roku Diderot rozpoczął "Kubusia fatalistę i jego pana". Bite 235 lat temu wiedział to, co dziś zdycha powoli: że nachalne kraszenie fikcji konkretem ulicy jest tylko przykrą nędzą.
Przykra nędza szkieletów, przykra nędza uwspółcześniania klasyki, przykra nędza pytania: "o czym jest "Hamlet" dziś?". _Przykra nędza tego wszystkiego i jedna stara oczywistość. Otóż, gdy Łęcka cudem jakimś wyskoczy kiedyś z fatałaszków - okaże się, szanowni realiści, że pod spodem nic nie ma. Albowiem opowieści naprawdę wielkie - bajki pamiętne - są grą słów, tańcem zdań, planetą widm, których prawdą nie jest doraźna prawda kości stąd.