Unia mówi „nie” dla szarej strefy

Przeciwdziałaniu takim zjawiskom służyć ma specjalna platforma, której przyjęcie przegłosowano w europarlamencie.

Posłowie zatwierdzili poprawki do projektu, wynegocjowane pod koniec ubiegłego roku z przedstawicielami państw członkowskich. Mimo różnych definicji w różnych państwach, zwykle za „pracę nie rejestrowaną” uznaje się działalność zarobkową, która ze względu na swoją naturę jest zgodna z prawem, ale której wykonywanie nie zostało zgłoszone odpowiednim władzom publicznym, takim jak urzędy skarbowe i inspektoraty pracy. Platforma powinna ułatwić rzeczywiste, praktyczne i skuteczne działania transgraniczne oraz opracowanie solidnego i wydajnego systemu szybkiej wymiany informacji między urzędami.

Te usprawnienia nie mogą jednak naruszać kompetencji państw członkowskich ani kolidować z działaniami podejmowanymi indywidualnie przez poszczególne państwa członkowskie. Ich celem nie jest też ujednolicenie przepisów na poziomie unijnym. Projekt ma na celu raczej poprawę warunków pracy oraz umożliwienie przeciwdziałanie różnym formom pracy nie rejestrowanej oraz związanej z nią pracy „fałszywie zarejestrowanej”, w tym pozorowanemu samozatrudnieniu.

Platformą zarządzać będą „wysocy rangą” mianowani przez wszystkie państwa członkowskie, maksymalnie czterej przedstawiciele ponadbranżowych partnerów społecznych (reprezentujących w równym stopniu pracodawców i pracowników) i przedstawiciela Komisji. Posiedzenia platformy odbywać się będą co najmniej dwa razy w roku. Platforma i jej działania powinny być finansowane za pośrednictwem unijnego programu Progress na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych (EaSI) w ramach środków budżetowych określonych przez Parlament Europejski i Radę. Roczne potrzeby finansowe platformy szacowane są na 2,1 miliona euro.