Uroki starości

Marcin Wolski: SPRAWKI Z WARSZAWKI

Oczywiście, na temat samej młodości cytatów jest znacznie więcej i nie wszystkie da się nawet sparafrazować. Bo jak zamienić zwrot "Młodości podaj mi skrzydła”? Na "starości podaj mi laskę?” czy tego samego autora "młodości, ty nad poziomy wylatuj!” na "Starości, ty pod poziom gruntu właź”?

W międzywojniu udało się bodaj Słonimskiemu sformułowanie "Starość się musi wyszumieć”... Pasuje ono jak ulał do licznych zachowań, które dostrzegamy i dziś, gdy ludzie z dorobkiem, zasłużeni, nierzadko uznawani za autorytety moralne (do niedawna powszechnie) naraz zaczynają wykonywać rzeczy i wypowiadać słowa nie pasujące do pięknej biografii, a nawet powiem z żalem, skutecznie tę biografię paskudzące.­

Jeszcze do niedawna obserwowałem inny trend, rozmaici ludzie na ostatniej prostej swego życia stawali się przyzwoitsi, odkupywali dawne winy, wyznawali błędy, odszczekiwali łajdactwa, wychodząc pewnie z założenia, że dla Świętego Piotra, jak dla sędziego bokserskiego, najważniejsza jest końcówka. Dziś są to zachowania o wiele rzadsze, ostatni raz spotkałem się z czymś takim w powieści Bronka Wildsteina: "Czas niedokonany”, w której ojciec na łożu śmierci zwierza się synowi ze swej agenturalnej przeszłości, doświadczyłem też przed laty czegoś podobnego w swojej rodzinie.

Jednak są to wyjątki.

Obecnie z żalem widzę, jak rozmaitym staruszkom odbija. Dlaczego. Z jakiegoś powodu (zgadnij z jakiego, koteczku) muszą, a może po prostu chcą? Tak jak młodość wyróżnienia się z przeciętności, farbuje czuby i zdobi sobie ciało ćwikami, takdla starszego nobliwego pana dzień, w którym nie pokaże przeciwnikowi politycznemu języka, jest dniem straconym. Tylko dlaczego robią to ci, którzy są i bez tego uznani za nieprzeciętnych. Starość się musi wyszumieć, zanim stąd wyparuje?

Jeśli tak, to smutne.