Uśmiechnij się

Władysław A. Serczyk: ZNAD GRANICY

Wprawdzie zieleń buchnęła mocno i zaczęła wdzierać się z ogrodu do mieszkania i o jesiennym opadaniu liści przyroda ani nie chce słyszeć, co mi jednak z tej zieleni przyjdzie, skoro z zaplanowanych długich wiosennych (i - podobno -leczniczych!) spacerów wyszły nici. Chwała Bogu, że nie wyrzuciłem pieniędzy na kijki do łażenia bez nart i bez śniegu. Przeznaczone na to złotówki zużyłem na kupno kompletu garnków do gotowania na parze, odkrywając przy okazji prostotę przyrządzania znakomitych potraw z wszelakiego rodzaju mrożonek.

A więc nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Gdy wreszcie zmieni się pogoda i znowu ujrzymy słońce (podobno już wkrótce), do spacerów nie trzeba mi będzie kijków, lecz raczej jakieś składane krzesełko na lekkim aluminiowym stelażu, żeby odpocząć, jeśli przeliczę się z siłami. Potem zapewne będzie przybywało ekwipunku. Przyda się lornetka, aparat fotograficzny, może karimata i wreszcie - rzecz najważniejsza! - niewielki chlebaczek z miejscem na bidon z jakimś orzeźwiającym płynem.

Przestałem już wierzyć w wymarzone niegdyś przejście piechotą wzdłuż północnej lub wschodniej granicy Polski, co miało skutkować wyleczeniem przypadłości sercowo-ciśnieniowych, ale może stać mnie będzie na dość częste kilkukilometrowe eskapady po okolicy?

W każdym razie dostrzegłem promyczek nadziei. Będzie dobrze, ciepło i słonecznie. Napotkani przechodnie uśmiechną się, być może, do wędrowca, który odpowie im tym samym szczerym i pełnym optymizmu uśmiechem.

Mój Boże! W tej chwili przypomniałem sobie własne wielkie wyprawy sprzed lat kilkudziesięciu, w czasie których spotykałem się z takimi właśnie wędrownikami. Ba! Mówiliśmy sobie starym górskim obyczajem: "Dzień dobry!" Niekiedy przystawaliśmy, by już wspólnie, przez króciutką chwilę, nacieszyć się otaczającym nas światem i niepowtarzalnym poczuciem swobody. Radowała nas każda trawka, każdy pojawiający się tu i ówdzie kwiatek. Gdzieś między drzewami chowała się sarna, a nad nami krążyła para myszołowów, pilnie strzegących swojego rewiru łowieckiego. Rozstawaliśmy się bez żalu, bo na chwilę uczestniczyliśmy w ceremoniale współistnienia z przyrodą i wiedzieliśmy, że większa rola nie była dla nas przewidziana.

Pozostawał uśmiech, który potem długo gościł na naszych twarzach.

Ciekawe, czy uda mi się jeszcze kiedyś zagrać w tym spektaklu małej ludzkiej radości. Może to być nawet bardzo mała rola. Uśmiecham się na dobry początek do sąsiadów.

Uśmiechnij się też! Będzie ci łatwiej żyć!