VI Rekolekcje "Tischnerowskie"

Siostra Anna i Wojciech Bonowicz Fot. Anna Szopińska

Rekolekcje organizowały wspólnie Stowarzyszenie "Drogami Tischnera" i ludźmierskie sanktuarium, tego roku pod hasłem "Spowiedź - problemy małe i duże". Wszystkie z dotychczasowych "Tischnerowskich" Rekolekcji miały gości niezwykłych i program pozwalający łączyć "przeorywanie" sumień z poznaniem i doznaniem. Temu służyły elementy góral-szczyzny i regionalizmu.
Tego roku również była szansa kontaktu z ludźmi wielkiego rozumu, serca i dokonań. Nauki rekolekcyjne głosił o. Piotr Jordan Śliwiński - dyrektor Szkoły dla Spowiedników ze zgromadzenia ojców kapucynów w Krakowie, redaktor naczelny pisma naukowego "Studia Laurentiana" oraz współpracownik Dominikańskiego Centrum Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach w Krakowie, autor i współautor publikacji z zakresu filozofii, antropologii kultury i nowej religijności (m.in. "Kościół a spirytyzm", "Kościół a reinkarnacja"). Nie mogło braknąć dobrze uczestnikom rekolekcji i konferencji tischnerowskich znanego Wojciecha Bonowicza - redaktora "Znaku", publicysty, poety, autora biografii ks. Tischnera, który prowadził spotkania dyskusyjne w Domu Pielgrzyma i swoim filozoficznym dowcipem rozbrajał uduchowienie towarzystwa.
S. Anna jest z zawodu... mechanikiem obróbki skrawaniem, lecz ukończyła teologię, szkoliła się w Instytucie Ericksonowskim i na różnych innych kursach pomocnych w pracy z ludźmi. Pięknie śpiewa i gra na gitarze, czego próbkę dała w trakcie swojej opowieści, przywiozła też książki i płytki (ostatnia została "wylicytowna" przez "krzesnegoojca" Kazimierza Tischnera na 100 zł). Przez dziesięć lat pracowała z dziećmi, potem została wyznaczona do pracy z osobami zmuszanymi do prostytucji. Dwa lata temu założyła Stowarzyszenie im. Maryi Niepokalanej na rzecz Pomocy Dziewczętom i Kobietom, które chcą porzucić ten proceder i rozpocząć normalne życie. W ub. r. S. Bałchan odebrała nagrodę "Znaku" i "Hestii" im. ks. Józefa Tischnera w kategorii inicjatyw duszpasterskich i społecznych. Swoją pracą przypomina ona, że "świat nie jest stworzony dla sprawiedliwości, ale dla miłości". Prowadząc wraz z s. Basią ośrodek z "full-servisem" dla osób fizycznie i psychicznie poranionych, poniewieranych, bitych, nieraz narażonych na najbrutalniejsze akty zemsty (jako świadkowie i ofiary przestępstw) - daje najlepsze świadectwo miłości i nadziei.
Z pięknymi prezentami dla przyjezdnych pospieszyli Stanisława Trebunia-Staszel, jako autorka multimedialnej prelekcji "»Stanął lud nawskroś nasz« o odkrywaniu Tatr i górali dla literatury polskiej", jej mąż Paweł Staszel i Bartek Koszarek z "muzyckim sprzętem" oraz "góralskimi nucickami" (każda pasowna do tego, o czym się gwarzyło), także Anna Mlekodaj z Podhalańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej z erudycyjnym, dowcipnym i nader interesującym wykładem o "Przestrzeni góralskiego słowa", o pierwotności przekazu mówionego. Przykłady i cytaty, wskrzeszane, pokazywane na zdjęciach legendarne postaci górali i "ponów" były znakami świata minionego, o którym różne prawdy i prawdy "cukrowane" pisali współcześni mu piewcy. Z perspektywy czasu było dopiero widać, co jest trwałym rysem charakteru Podhalan.
Znacznie krócej Bartek Koszarek wytłumaczył różnicę pomiędzy gęślami (jakie w rękawie cuchy nosił Sabała) a basami: - "... te drugie dłuzyj sie polom". Spowiedź skruszonych - bo nie taka "po łebkach" - trwała oczywiście dłużej niż pożar gęśli. Uczestnikom rekolekcji było w Ludźmierzu tak dobrze, że nigdzie im się "nie paliło". Gdyby jeszcze dwie pracowite siostry ze Śląska (jedna "pyskata", druga nader cicha) mogły większe grono "sprostować" swoim świadectwem... (asz)