W ciemię bity. Radujmy się?

I dalej: „wyrażanie przez wykładowców przekonań religijnych, światopoglądowych lub filozoficznych nie będzie stanowiło przewinienia dyscyplinarnego”. Jak mówił wiceminister edukacji i nauki prof. Włodzimierz Bernacki: „Jest to niezbędne ze względu na zagwarantowanie konstytucyjnych praw wszystkim pracownikom uczelni wyższych, aby mogli swobodnie wyrażać swoje opinie i poglądy, również niezwiązane z działalnością naukową”.

I tak nastąpiło epokowe wręcz przesunięcie akcentów. Oto rząd, w dodatku oskarżany o autorytaryzm oraz tłumienie wolności słowa, musi uciekać się do tworzenia specustawy(!), by zmusić uczelnie do zapewnienia naukowcom prawa wyrażania poglądów i prowadzenia badań! Bo prawo to coraz częściej ograniczają właśnie same uniwersytety, będące w założeniu oazami intelektualnej wolności, a w rzeczywistości tropiące wszelką nieprawomyślność, głównie (choć nie tylko) nie dość entuzjastyczny stosunek do zjawiska (i ideologii) LGBT, a zwłaszcza funkcjonującej już jako naukowy dogmat jego moralnej wyższości nad biologiczną ortodoksją.

Jednocześnie owa ustawa stanowić ma tamę dla panoszenia się na uczelniach nieuctwa, czyli studentów uzurpujących sobie prawo do oceniania stopnia naukowości poglądów wyrażanych przez wykładowców - i to nie w formie dyskusji, ale żądania od władz uczelni usuwania naukowców prezentujących nieodpowiadające im opinie. Wystarczy przypomnieć sprawę prof. Ewy Budzyńskiej z UŚ, oskarżonej przez studentów o propagowanie „nienaukowych poglądów” na temat rodziny i płciowości.

Gwoli dochowania wierności prawdzie… U nas wcale jeszcze nie jest tak źle. Na polonistyce nie zastąpiono (chyba) analizy powieści Sienkiewicza nauczaniem tzw. zaimków neutralnych płciowo, a zajęcia na AWF nie obejmują treningu przedmeczowego klękania. Bo na tzw. Zachodzie wolności słowa nie bronią już nawet rządy.

A więc: „Gaudeamus igitur” – „Radujmy się…”. Dopóki możemy…