W poszukiwaniu przeszłości

Władysław A. Serczyk: ZNAD GRANICY

Niewielu pamięta smolisty zapach rozgrzanych letnim słońcem podkładów kolejowych, wspierających szyny prowadzące do odległego wielkiego świata. Odeszło nie tylko całe jedno ludzkie pokolenie, lecz wraz z nim - także towarzyszące mu budownictwo z dachami krytymi gontem (czy jeszcze - strzechą) i drewnianymi okiennicami chroniącymi przed spojrzeniami ciekawskich, a nawet - śnieżną zamiecią.

Od paru dni łażę po ulicach Wołomina w jego "słonecznej" - podobno - części, zabudowanej już (niestety) mało zgrabnymi, pudełkowatymi, trzy- i czterokondygnacyjnymi kamienicami oraz nielicznymi domkami jednorodzinnymi skrytymi w bardziej lub mniej rozrośniętych ogrodach. Szukam dawnej atmosfery podwarszawskiego miasteczka położonego na kresach niegdysiejszego imperium Aleksandrów i Mikołajów. Nic z tego, bo Wołomin upodobnił się do innych okołostołecznych miejscowości. Budowle takie jak wszędzie. Chwała Bogu, że ich czerwone dachy i jasne tynki doskonale harmonizują z różnymi odcieniami zieleni otaczających je ogrodów.

Gdy jednak pochodzić dłużej i popatrzeć uważniej dookoła siebie, można tu i ówdzie odnaleźć ślady dawnych lat. Niemal naprzeciw przystanku "PKP Wołomin-Słoneczna" rozsiadł się drewniany, spory pensjonat, którego obecny właściciel stara się utrzymać we w miarę dobrym stanie. Czas jednak biegnie szybciej, niż możliwości remontu. Całość robi wrażenie, jakby mocniejszy nieco poryw wiatru wystarczył do powalenia nadwątlonej budowli. Psiakowi pilnującemu domu i rozległego ogrodu nie pozostanie nic innego, jak tylko przejść na emeryturę.

A potem... Wjedzie do tej oazy zieleni ciężki sprzęt budowlany, przekształcając ją w kolejne osiedle mieszkaniowe. Może nawet ładne, ale dalekie od sentymentalnych obrazków, błąkających się jeszcze po rozległych obszarach ludzkiej pamięci.

Pojęcie Kresów i prowincji pozostanie jedynie w słownikach. Normalna kolej rzeczy. Podobnie jak nasze przemijanie.