Walczymy o zieleń!

Zofia Gołubiew: DROBIAZGI KULTURY

Świetnie to rozumiem i czuję tak samo. Buntuję się każdą cząstką siebie na myśl o tych bezwzględnych typach, dla których "kasa”, "szmal” – po prostu pieniądz – jest tak ważny, że gotowi zniszczyć nam nasze miasto, nasze zdrowie, nasze nerwy.

Ich działania doprowadzają do zasłaniania nie tylko widoków z okien, ale też tych dalszych – w odległych perspektywach. A były to widoki precyzyjnie przez naszych przodków przemyślane, jak choćby perspektywa widokowa od Plant, wzdłuż ulicy obecnie Piłsudskiego, na Błonia i kopiec Kościuszki. Zabudowa czyniona "na siłę” – gdzie tylko da się coś jeszcze wcisnąć – przegradza ciągi przewiewów, więc będziemy się coraz bardziej dusić wśród murów. Zapychana jest każda najmniejsza wolna przestrzeń, bez baczenia na to, że trzeba będzie tam dojechać, zaparkować. Wkrótce chyba nasze ulice kompletnie się zatkają, a na chodnikach będziemy się przeciskać – wózek nie będzie miał szans.

Gdybyż te same pieniądze ci inwestorzy przeznaczyli na budowę podziemnych parkingów, nie tych gigantów, ale wielu małych! Na nich też mogliby przecież nieźle zarabiać. Tak sobie wzdycham…

Niewiele nam, poza wzdychaniem, pozostaje. Bo co możemy zrobić? Myślę, że przede wszystkim o tym mówić, budować opinię publiczną, apelować do wszechmocnych mediów. Uświadamiać, że godzimy się na niszczenie czegoś nieodwracalnie, na długie lata.

Przypominać o tym, że według prawa własność prywatna nie jest własnością bezwzględną, że musi ustąpić celom wyższym, np. militarnym czy – jak w tym przypadku – społecznym. Poza tym starajmy się aktywizować władze – np. radnych swojej dzielnicy. Jeżeli natomiast urzędnicy miejscy będą działać we właściwym kierunku – co się ostatnio, chwalić Boga, coraz częściej zdarza! – to ich wspierać z całych sił, na wszelkie sposoby.

Pomóżmy im, pomóżmy sobie, pomóżmy naszym wnukom.