Wielkanoc smoleńska

Marek Kęskrawiec: EDYTORIAL

Kontemplacja Męki Pańskiej i radość Zmartwychwstania mogłyby stać się pięknym domknięciem żałoby. W normalnej sytuacji. Tyle że sytuacja normalna nie jest. Dzisiaj, po raz kolejny, ból po stracie stanie się tłem dla politycznego spektaklu.

Inaczej być nie może, gdyż mimo upływu dwóch lat od tragedii, wciąż nie do końca wiemy, co tak naprawdę się stało. Z jednej strony przyczyny katastrofy są łatwe do wyliczenia: błędy w szkoleniu pilotów, zła organizacja wizyty, decyzja o podejściu do lądowania we mgle, nieprawidłowe odczyty aparatury mierzącej wysokość, nadmierna prędkość, brak reakcji załogi na sygnał alarmu w kokpicie, błędne informacje przekazywane przez rosyjską obsługę lotu i fatalne przygotowanie prymitywnego, źle oświetlonego lotniska.

Z drugiej strony, wstydem napawa uległość, z jaką polski rząd przyjmował kolejne rosyjskie uniki: niezabezpieczenie wraku i miejsca katastrofy, opóźnianie wizyty polskich archeologów, nieprzekazanie oryginalnych czarnych skrzynek, zaginięcie telefonu satelitarnego z wyposażenia tupolewa, opór w przekazywaniu kolejnych tomów akt, zupełne zrzucenie winy na stronę polską. Brak asertywności naszych władz wobec tych faktów zaowocował mnożącymi się teoriami spiskowymi, z tą o bombowym zamachu na czele. W efekcie dziś szykuje nam się polityczna awantura, w której zostanie wykorzystany krzyż, o ironio, dzień po świętach Zmartwychwstania. Mam tylko nadzieję, że choć część z nas pomyśli przez chwilę o ofiarach, także tych rzadko wspominanych, jak Bronisława Orawiec, Katarzyna Piskorska, Leszek Solski czy Natalia Januszko.