Wielkie oszukaństwo

Barbara Rotter-Stankiewicz: ZA MOICH CZASÓW

Bo zawsze byli, są i będą tacy, którzy idą na skróty, nie zważając na to, że na tej drodze kogoś zadepczą, poranią, albo co najmniej przestraszą i narobią kłopotów. Ważne jest to, żeby doszli do celu, a czyim kosztem, to już jest im obojętne. Jeśli ktoś jest taki głupi, że daje się wykorzystać, omamić i oszukać, to jego strata i jego wina. Mógł przecież być mądrzejszy, przezorniejszy, sprytniejszy.

Zjawisko nie jest więc niczym nowym, nowa natomiast jest jego skala. Dawniej oszuści byli indywidualni – karciarze, specjaliści od spraw matrymonialnych i zwyczajni przestępcy. Dziś bywamy oszukiwani zarówno przez handlarzy sprzedających na placu pietruszkę, co grozi nam utratą kilkudziesięciu groszy czy złotówki, jak i poważnych – wydawałoby się – deweloperów, za nieuczciwość których płacimy majątek. Kantowanie odbywa się w majestacie prawa – myślę np. o różnego rodzaju pisemnych umowach, w których wszelkie niekorzystne dla klienta zapisy wyszczególnione są czcionką tak małą, że by je przeczytać, trzeba by już nie tylko okularów czy lupy, ale chyba lunety. Wszyscy wiedzą, że jest to działanie celowe, zmierzające do wprowadzenia ludzi w błąd, ale gdy przyjdzie co do czego, winien jest klient, który czegoś nie doczytał.

Nie każdy podpisuje bankowe czy handlowe umowy, ale każdy naciął się już na masło, które jest margaryną, lecz nazywa się masłem, albo na różne wędliny, nie mające nic wspólnego ze swoim mianem. Ale przecież produktowi można nadać dowolną nazwę, więc teoretycznie wszystko jest w porządku.