Wiem, co zrobiłeś minionego lata

Gry

To był sukces, który przekroczył wszelkie oczekiwania. Holger Boesch w 2004 roku wydał "Czarne historie" bez wielkich oczekiwań. To miała być gra dla fanów zagadek - stała się jednak hitem. A pomysł był prosty: zebrać klasyczne zagadki o zbrodniach i dziwne, nieraz zaskakujące rozwiązania. Motyw sprawdza się do dziś, pojawiają się kolejne wersje gry.

Zasada jest zawsze ta sama: każda karta-historia ma dwie strony. Z jednej znajduje się tytuł zagadki oraz krótki opis wydarzenia, a z drugiej - rozwiązanie z opisem przebiegu całej sytuacji. Jeden z uczestników zabawy wciela się w "mistrza tajemnic". To jedyna osoba, która zna rozwiązanie całej historii. Zadaniem pozostałych uczestników gry jest odgadnięcie przebiegu sytuacji, okoliczności, motywów. Narzędziem poszukiwania odpowiedzi jest oczywiście zadawanie pytań. "Mistrz tajemnic" może odpowiadać wyłącznie słowami "tak" lub "nie".

Jak w wielu odcinkach serii, nie brakuje absurdów, niespodzianek, zwrotów akcji, które śmieszą, bawią, są wymagającym wyzwaniem dla graczy. Nie brak tu też zagadek oczywistych, takich, które po dwóch pytaniach właściwie są już rozwiązane. Ta nierówność poziomu trochę psuje zabawę. Poza tym w wielu wypadkach dobór podpowiedzi również wydaje się chybiony. Chyba nieco zabrakło pomysłów. A szkoda. Zazwyczaj odpowiedzialna za tę stronę przedsięwzięcia Nicoli Berger spisuje się całkiem nieźle. Tym razem momentami jest po prostu nonsensownie, a rozwiązania pasowałyby raczej do innego odcinka serii - "Głupie śmierci" (samokrytycznego odcinka "Głupie podpowiedzi" jeszcze twórcy nie wymyślili).

Zachwyca za to graficzna strona gry. Ilustratorem "Czarnych historii" jest Bernhard Skopnik. Jego grafiki powstają z pomocą prostej kreski, często uciekają skojarzeniem daleko od zagadki, którą mają ilustrować.

Łukasz Gazur