Wierszowisko

Zawarte w nim wiersze są ładne, przejrzyste, ujmujące swoją szczerością i jakimś rodzajem bezpretensjonalnej naturalności. Naprawdę piękna liryka! W dzisiejszych czasach, które wstydzą się wzruszenia, jakby może trochę niemodna, bo wiersze płyną z serca do serca… Wyłamują się z tego bardzo śmiałe, bezpruderyjne erotyki, z których dwa wybrałem do druku. Bardzo podoba mi się tytuł: „Sto pięćdziesiąt kilo dobroci”, podobnie jak i tytułowy wiersz dedykowany Zmarłemu - panu Henrykowi, którego łatwo sobie wyobrazić.

MARIA GIBAŁA

STO PIĘĆDZIESIĄT KILO DOBROCI

pamięci Henryka Lisa
nie minę cię już na schodach
w pracy
nie poczekasz na korytarzu
nie powiesz - witaj Maryś
dawno cię nie widziałem
co słychać?
a ja z wielkim skrępowaniem szacunkiem
bo przecież dzieli nas wiele lat
nie powiem - cześć Heniu
dzień dobry
kto będzie mi teraz machał przez szybę
kto weźmie pod rękę
i przejdzie parę metrów korytarza
z pogodnym pozdrowieniem
kto będzie miał tyle życzliwości
i sympatii dla nas wszystkich
jak nie nasz ciepły duży Heniu
z którego wylewało się dobro i uśmiech

stoisz na schodach nieba
a ja mijam co dzień na schodach
wspomnienie o tobie

Z cyklu „erotyki”
***
nie potrzebowali map ani kompasów
wypiętrzyły się szczyty
rozedrgała ziemia
nabrzmiewając wulkanem
do erupcji wielkiego wybuchu
nie mieli odwrotu
zastygli w lawie

śpiąca
otwieraj czytaj pochłaniaj
rozbieraj rozpinaj
wszystkie sukienki wstydu
ośmielaj
rozkładaj moje ramiona
obudź śpiącą
bym nie przespała ciebie
zabliźniaj rozniecaj roziskrzaj
rozpalaj do czerwoności
zagaszone ognisko zmysłów.