WIERSZowisko

(pod redakcją Józefa Barana)

Najbardziej spodobały mi się sformułowania:

"Wszak pisać trzeba, choćby psu na buty,

Na świeczkę Panu, diabłu na ogarek"

Ale to jednak za mało na druk...

Pani Anna Blaschke - ze wzruszeniem przejrzałem Pani liryczny pamiętnik w postaci niepublikowanego zbiorku, w którym najbardziej spodobały mi się wiersze poświęcone Zmarłemu Pani Przyjacielowi, którego i ja znałem. Czasem są to poetyckie ballady. Można by do niektórych napisać muzykę. Wydaje mi się, że powinna Pani rozejrzeć się za kompozytorem. W Krakowie ich nie brakuje.

Uwaga ogólna - maszynopis tomiku zawiera perełki, ale również - czego nie będę ukrywał - utwory okazjonalne, rymowanki dobre dla kabaretu... Słowem - rozrzut stylistyczny bardzo duży. Wiersze nie są jednorodne w tonacji, w nastroju, w poetyce. Gdyby Pani myślała o publikacji tekstów, trzeba by odsiać liryki od utworów satyrycznych, publicystycznych, bo całość jest z sobą skłócona i loty wierszy raz wyższe, a raz - niższe, a czasami nawet tuż nad ziemią.

Najbardziej udają się Pani liryki tradycyjne, stroficzne, obrazowo-malarskie, sprzęgnięte z przyrodą, przypominające utwory Harasymowicza czy wczesne wiersze poetów z grupy Tylicz. Pisał do nich muzykę Henryk Mosna. Może należałoby go odnaleźć i zaproponować mu teksty, do których, a nuż, napisze muzykę, tym bardziej że poświęcone są jego dawnemu przyjacielowi.

Serdecznie pozdrawiam, a do druku wybieram parę wierszy z Pani przysłanego tomiku o roboczym tytule "W jałowcowym dymie".

Anna Blaschke

25 lutego 2005

Chcę uwierzyć w duchy

Błądzące wśród drzew

Do których uciekłeś mi wczoraj

Wśród nich już zostaniesz

Mnie żal gorzki toczy

Że tylko w twe ślady wpatrzona

Iść będę na oślep bezdrożem poezji

Że kawy nie łyknę już z Tobą

Lecz wiem - Ty tam w górze

Już siedzisz

Przy barze z kumplami

I zawsze jesteś sobą

Rozmowa czwarta

znowu jesień dopala

lata watrę na stokach

rozsypuje wór złota

bukwą pisze na halach

usechł płomień dziurawca

i zrudziała kostrzewa

wiatr nokturny przywiewa

tren pisze Parchowata

to druga jest już jesień

tak piękna ciepła polska

bez ciebie minął wrzesień

bez ciebie zima wiosna

ptak w niebo wiersz poniesie

ja tutaj muszę zostać

***

Na kolejnym przystanku życia

Podałeś mi rękę

Kiedy wysiadałam

Uśmiechałeś się

Kiedy usiadłam obok

Słuchałeś

Kiedy opowiadałam

Patrzyłeś

Kiedy pytałam

Odwróciłeś się

Kiedy Dotknęłam