Wierszowisko

Pod redakcją Józefa Barana

Dziś już nie tylko w pierwszym rozdziale, ale często nawet na pierwszych stronach współczesnych powieści dochodzi do fizycznego zbliżenia bohaterów, tak że w końcu te fizjologiczne opisy stają się dość nudne, a finał nie budzi takich czytelniczych ekscytacji. Na plaży nudystów, gdzie wszyscy są nadzy - nikt nie ma nic ciekawego do odkrycia.

Wiersz Michała Zabłockiego publikowany poniżej spodobał mi się nie tylko dlatego, że jest zabawny i znakomicie napisany (widać, że autor znanych przebojów ma, oprócz poetyckiego słuchu, w małym paluszku poetycki warsztat), ale i pewnie dlatego, że w sposób humorystyczny opisuje to co zdarza się lub zdarzyło każdemu z nas, nawet i teraz, w XXI wieku, "bo w tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz".

Michał Zabłocki, autor siedmiu tomików, jest poetą multimedialnym, znanym w Krakowie z działań niekonwencjonalnych, z wykorzystywania Internetu, jako narzędzia najrozmaitszych poetyckich pomysłów i projektów.

Należy jak ongiś Konstanty Ildefons Gałczyński do poetów użytkowych, nie wstydzących się żadnych form pisania na zamówienie.

Michał ZABŁOCKI

***

Chcę być blisko, lecz jaka jest rada?

Luta zima, śnieg pada i pada.

Taki los, że do ciebie się kleję,

wiec wybieram żelazne koleje.

Pociąg pędzi, jest minus dwa stopnie,

Tory smutku zmarznięte okropnie.

Wyszczerzone soplami tunele,

Szron na szybach i widać niewiele.

Nim dojadę, jak zwykle spóźniony,

Na zły peron i od drugiej strony,

Nim na pewną się zbliżę odległość,

Już nie uda się spotkać na pewno!

Ty obrócisz się jak żona Lota

W słup lodowy na dworcu Tęsknota;

Ja - jak ciecz niecierpliwa i drżąca - Niczym duch wyparuję z gorąca.