Wierszowisko

Pod redakcją Józefa Barana

Najlepsze tomiki napisała pod koniec życia. "Budowałam barykadę" - wiersze o Powstaniu Warszawskim, "Jestem baba" - wiersze podejmujące, jakbyśmy to dziś powiedzieli, problematykę feministyczną, "Szczęśliwa jak psi ogon" czy "Wiatr" - zawierają utwory sugestywne, o dużej sile rażenia i ogromnym ładunku prawdy wewnętrznej. Biorą w obronę krzywdzone i poniżane kobiety-baby, są oskarżeniem wymierzonym w polski patriarchalizm, buntem przeciw konwencjom nie pozwalającym być sobą. Wymiar społeczny tej liryki w połączeniu ze zwięzłą formą dały znakomite poetyckie owoce. Ich autorka, siwowłosa szczupła starsza pani mieszkająca przy ulicy Krupniczej słynęła z niekonwencjonalnych zachowań: ćwiczyła jogę, uprawiała jogging, biegała po Plantach i potrafiła zawrócić z przystanku myśliwych, tłumacząc im tak długo, że jadą "mordować niewinne zwierzątka", iż w końcu rezygnowali z polowania.

Ale w dzisiejszym kąciku przedstawiam ją jako autorkę nietypowego dla niej, ale ładnego wiersza "Przyszliśmy tu po kolędzie", zamieszczonego w przedwojennym wydaniu dwutygodnika "Płomyk".

ANNA ŚWIRSZCZYŃSKA

Przyszliśmy tu po kolędzie

Przyszliśmy tu po kolędzie,

Bo chodzimy tutaj wszędzie,

Po wioseczce, po ulicy

Chodzim z gwiazdką kolędnicy:

Jest tu z nami wilczek dziki,

Włożyliśmy mu trzewiki,

Umie tańczyć, umie śpiewać,

Zjadłby także kromkę chleba.

Mamy tutaj na powrozie

Bielusieńką, piękną kozę,

Może dziwne stroić cuda,

Prosi placka , bo jest chuda. (...)

Zaśpiewamy wam piosneczkę

O Dzieciątku, o żłobeczku,

Aniołki mu pięknie grają,

Trzej królowie się kłaniają,

Zanucim jak osioł z wołem

Radują się bardzo społem,

i o gwiazdce Betleemu,

o okrutnym też Herodzie,

Zaśpiewamy po staremu,

Zaśpiewamy razem w zgodzie.

Wy zaś za to, gdy chęć szczera,

Dajcie żaczkom trochę sera

I zostańcie sobie z Bogiem,

A my pójdziem dalej w drogę.