Wierszowisko

Liryki z I rozdziału wydały mi się zbyt egzaltowane, choć poruszające, bo zdałem sobie sprawę, że szczere i że między wierszami kryją się prawdziwe, a przez to piękne uczucia. Rozdziały o miłości do Pana Jezusa i Pana Boga z kolei chyba grzeszą - przepraszam za to określenie - zbytnią "cnotliwością", przez to wydają mi się konwencjonalne.

Próbki poetyckie, które mi się spodobały, drukuję. Księżom poetom przeszkadza często autocenzura wynikająca z ich powołania. Radziłbym pisać mniej idealistyczno-abstrakcyjnie, a bardziej "rzeczowo", tak jak to robił ksiądz Twardowski, w którego wierszach jest dużo ziemskości i który znakomicie umiał godzić powołanie duchowne z talentem poetyckim. Dziękuję za zaufanie.

KSIĄDZ WOJCIECH

Jesteś wszędzie
Widziałem Cię w kobiecie
Żebrzącej o jałmużnę
W motylu
Siadającym na niezapominajce
W staruszce
Która prosiła o przeniesienie starości
Na drugą stronę ulicy
W dziecku
Któremu pomachałem uśmiechem
A także w koledze
Bijącym mnie po twarzy
W bezpańskim psie
Którego pogłaskałem
Gdy dałem mu kawałek chleba
Widzę Ciebie w księdzu
Który trzyma w rękach życie wieczne

Kim jestem?
Kim jestem
Abyś za mnie umierał?
Czym moje słabości
Okupione Twoją śmiercią?
A jednak
Podałeś rękę . . .

Serce
Dostałem prezent
Poruszający duszę
W niewielkim albumie zamknięte
Kamienne serce
Wrażliwe, kochające, szalone...
Przyniósł je Anioł
Abym zobaczył
Wielkość posiadanego skarbu
To niełatwe...
Przytulić kamienne serce
Poczuć ciepło