Wściekłość

Upał koszmarny wygnał nas do lasu, gdzie czekał zbawczy cień i powietrze przesycone zielenią. Mimo to, po jakimś czasie, z utęsknieniem zaczęliśmy myśleć o znajdującym się już nie tak bardzo daleko skrzyżowaniu leśnych dróg, gdzie dzięki Nadleśnictwu czy Gminie – nie wiem – ustawiono wielki, ciężki drewniany stół z ławami, obok też kilka ławek wokół miejsca na ognisko.

Ta niewielka polanka cieszyła się zawsze powodzeniem u grzybiarzy, spacerowiczów, turystów idących szlakiem. Można było usiąść w cieniu, zapalić ogień, coś przekąsić. Kosz na śmieci był regularnie sprzątany i jakoś ludzie nie brudzili poza nim, a więc było tam przyjemnie. Tego więc oczekiwaliśmy.

Wreszcie dotarliśmy do tego miejsca i… okazało się, że wszystko zostało zdewastowane – połamane, spalone – no bo po co się fatygować w poszukiwaniu drewna? Nawet budkę dla ptaków na jednym z drzew odwrócono do góry nogami – dla hecy, a nuż wypadną pisklęta? A postawioną nieopodal tablicę z informacjami o tamtejszej florze po prostu potrzaskano.

No więc, proszę Państwa, nie usiedliśmy, jak zwykle, by odpocząć. Ale też ja przynajmniej wcale tego nie potrzebowałam, bo ogarnęła mnie taka wściekłość na tych wandali, że mimo upału udało mi się szybko stamtąd oddalić.

Ciągle słyszę i czytam o nienawiści, która, Bóg jeden wie, czego dotyczy i czemu miałaby służyć. Otóż pomyślałam, że chyba ja też nienawidzę – nienawidzę tej głupoty, tego chamstwa, tej bezmyślności i bezkarności. Tego totalnego braku elementarnej kultury.

Czy faktycznie jesteśmy wobec tego zupełnie bezsilni?