Dla wielu będzie to z pewnością spore zaskoczenie, bo prace te nie przypominają dzieł z ostatnich wystaw, które dawkował nam autor bez rozrzutności. Tam oglądaliśmy dzieła, które próbowały sprawdzać wytrzymałość malarskiej materii i granice definicji. Beton, nieforemne ramy ze starych desek. Stonowane kolory, przedmioty zapomniane czy odrzucone, bardzo kantorowskie z ducha, jak można stwierdzić po chwili kontemplacji. Prace, które oglądamy teraz w siedzibie galerii Raven zdają się być dalekie od tych pełnych pustki i przestrzeni obrazów. Ale to wrażenie towarzyszy nam tylko przy pierwszym spojrzeniu. Po chwili, gdy przyjrzeć się im dokładniej, wydają się - paradoksalnie - kontynuacją dotychczasowych poszukiwań artysty. Bo to wciąż przecież łączenie różnych materiałów, zestawianie nieoczywistych wątków. Jest tu kolaż, jest zabawa fakturą, gęstością farby, kolorem - ze złotym tłem włącznie. To wciąż te same fascynujące rozważania o malarstwie. Jest wreszcie wyczuwalny klimat kręgu sztuki Tadeusza Kantora, jego teatru. Z drugiej strony - to twórczość, która czuje tempo współczesności. To dla tego ma w sobie wciąż świeżość, mimo zakotwiczenia w przeszłości. Bo twórczość Romana Siwulaka to długa, nieprzerwana linia, przeciągnięta od początku lat 70. do dziś. I wciąż fascynująca.
To ostatni moment, by odwiedzić ul. Brzozową 7 i zobaczyć te prace. Kto nie widział, powinien do swego kalendarza wpisać tę wystawę z adnotacją: „obowiązkowo!”.
PS. A skoro o Tadeuszu Kantorze była mowa: nowa siedziba Cricoteki (ul. Nadwiślańska 2-4) zwyciężyła w konkursie ZIVA AWARD dla najlepszych słowiańskich muzeów. Gratulujemy!
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
