Zainteresowanie Halloween przeminie jak każda moda. O Halloween z socjologiem

W latach 90. XX wieku Halloween dotarło też do Polski, wraz ze zmianą ustroju.

Myślę, że przejęliśmy wtedy cały pakiet zwyczajów, rytuałów kultury popularnej. Uważam, że jest to zrozumiane zjawisko. Przy czym trzeba sobie też powiedzieć, że jest to chyba zjawisko przejściowe. Tak jak wszystkie mody, różne zapożyczenia, ma swój ograniczony czas trwania. Choć w przypadku Halloween może to trwać trochę dłużej niż różne mody.

Niektórzy twierdzą, że Halloween jest nam obce kulturowo. Tak jest?

W naszej kulturze mamy do czynienia ze zwyczajem, którego celem jest zbliżenie do wspomnianych już przeze mnie zaświatów. Wystarczy wspomnieć „Dziady” Adama Mickiewicza, które zostały w tak wysoce artystyczny sposób przeniesione z ludowych wierzeń, przekonań, zachowań. To jest taka wyraźna tendencja związana z chęcią nawiązania kontaktów z tym drugim światem czy zaświatami. A jednocześnie próba pewnego oswojenia się ze śmiercią.

Kościół też krytykuje Halloween...

To jest sedno sprawy. To bardzo kłopotliwe i niechętnie widziane przez Kościół zachowanie. Stosunek do śmierci i zmarłych jest wyraźnie prezentowany wiernym, obudowany całym szeregiem instytucji, przekonań, wierzeń. Dzień Wszystkich Świętych przecież o tym wszystkim poucza. Natomiast Halloween jest taką pogańską formą, a więc nie do zaakceptowania na gruncie Kościoła sposobem myślenia o tych ostatecznych sprawach. I nie ma co ukrywać, takim uproszczonym, bardzo zabawowym sposobem oswajania człowieka ze śmiercią. Te zaświaty są wypełnione jakimiś dyniami, potworkami, mniej czy bardziej śmiesznymi.