Wystawę podzielono na warstwy. Najpierw piwnice, gdzie znajdziemy okruchy pamięci o architektce Krystynie Różyskiej-Tołłoczko, dalej - opowieść o historii, zbudowana z kolażu archiwaliów, wreszcie - zbudowana z fragmentarycznych obiektów rzecz o rozpadzie, dokonującym się na naszych oczach. W każdej z tych warstw jednak nie tracimy z oczu przestrzeni samego Bunkra Sztuki. Bo on, jego historia i architektura, wciąż są tu wyraźnym punktem odniesienia.
To wystawa pełna gestów. Wymownych. Uderzających. I trafnych. Najmocniejszym z nich jest odsłonięcie okien na pierwszym piętrze. To zerwanie ze zbunkrowaniem. Trzeba się otwierać na świat. To wyraźny głos: chcemy kontaktu, rozmowy, dyskusji, eksperymentu, warsztatów, edukacji. Widać to też w niektórych pracach - jak film „Muzykanci II” Agaty Biskup i Przemka Czepurko. Odsłonięcie okien to metafora obecnego programu miejskiej galerii. Przestrzeń wygląda jakby kuratorzy chcieli wpuścić do wnętrza odrobinę światła i powietrza. To symboliczne. Stąd też nie mogło zabraknąć ciekawych nowych nazwisk na rynku - jak Monika Niwelińska (znakomita!) i Mateusz Kula.
Ale gest na pierwszym piętrze jest też wyrazistym manifestem. Wszędzie widać pozostałości pokruszonych ścian. Nie ma gładkiego szlifu. Bo od lat mówi się o tym, że budynek wymaga remontu. To właśnie krzyk w tej sprawie. Mam nadzieję, że będzie słyszany. Bo archiwalne zdjęcia pokazują, z jakiej klasy obiektem wystawienniczym mamy do czynienia. Szkoda, że lata osadzania się kurzu czasu na tym budynku zrobiły swoje.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
