Zimna ryba

Wszystkie normalne ryby o tej porze roku powinny spać, jak przystało na zmiennocieplne istoty. Wszystkie, ale nie miętus. Jego rybi koledzy wraz ze spadkiem temperatury wody stają się coraz mniej ruchliwi, by w okolicy dwóch, trzech stopni zapaść w jakimś dołku w rodzaj letargu. Dopiero w tych warunkach miętus zaczyna doświadczać miłego podniecenia, a gdy powierzchnia rzeki pokryje się krą, miętus czuje się jak w raju. Wypływa na żer i żadna żywa istota w rzece nie jest bezpieczna. W szerokim pysku miętusa zmieszczą się wodne bezkręgowce i co mniejsze rybki. Do szczególnych przysmaków naszego bohatera należy złożona przez inne ryby ikra, którą wyjada do szczętu. Zimnolubny stwór ma równie interesujący wygląd. Żarłoczny pysk ozdobiony jest pojedynczym wąsikiem, skóra z drobniutkimi łuskami, nadaje mu nagi wygląd. Cielsko ma ubarwione na podobieństwo maskującego munduru komandosa, a z jego mocnej skóry wyrabiano kiedyś ozdobną galanterię. Dochodzący do sześciu kilogramów wagi miętus ma bardzo smaczne mięso, które wcale miętą nie pachnie i jest cenną zdobyczą dla wędkarzy. Niestety połów miętusa na wędkę wymaga dużego samozaparcia: im zimniej, wietrznej i paskudniej na dworze, tym miętusy lepiej atakują przynętę. Na koniec ostatnia ciekawostka: miętus należy do licznej rodziny ryb dorszowatych. Cala reszta jego rodziny żyje sobie w morzach i oceanach, a miętus dawno, dawno temu wprowadził się na stałe do słodkich wód. Pewnie mu tu dobrze.