Zjeść ślimaka

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Nie uciekają i nie bronią się przed napastnikiem. Oczywiście tylko te z muszlami, bo nagie pomrowy i ślinniki są niesmaczne i właściwie nikt ich nie jada. Trzeba tylko znaleźł danie i zjeśł. Liczne drozdy uwielbiają przekąsił na obiad ślimaczka. Teraz proszę sobie wyobraził zaopatrzonego jedynie w dziób ptaka: wyrośnięty winniczek jest za duży. Trudno go przenieśł, pazury go nie obejmą, a jeżeli już uda się przebił twardą muszlę, to co najwyżej ptak może posmakował wyciekające resztki. Żaden posiłek. Więc rozgląda się za czymś mniejszym. Wprost idealne są wstężyki. Wielkośł w sam raz, waga też. Tylko wydłubał zawartośł ze skorupki i można wypełnił żołądek. Drozdy opanowały doskonały sposób "obierania" ślimaka z muszli. Wyszukują sobie poręczny głazik o płaskiej niczym stół powierzchni. Miejsce musi był ustronne i spokojne, tak by żaden kot czy inna kuna nie zaskoczyły ptaka w czasie przygotowania posiłku. Reszta jest prosta: znaleziona rankiem zdobycz jest transportowana w dziobie na miejsce i starannie ułożona na kamieniu. Kilka dobrze wymierzonych uderzeń dziobem i skorupka wstężyka pęka niczym włoski orzech. Potem, posługując się pazurami, pak oddziela jadalne resztki od skorup, i po posiłku. Trafiłem na takie miejsce, gdzie któryś z drozdów oprawiał ślimaki. Kamień oblepiony był kawałeczkami paskowanych muszelek w imponującej ilości. Mam wrażenie, że w najbliższej okolicy stado pakowanych wstężyków zostało mocno przetrzebione. No cóż, widał ów drozd ma francuskie koneksje, bo, jak wiadomo, ta nacja w mięczakach gustuje... A tak poważnie, ptasie skłonności do jadania mięczaków wykorzystała do perfekcji pewna grupa pasożytów. Sposób zarażania ofiar jest tak fascynujący, że zasługuje na osobne opowiadanie.